Νικόλας Μάλεβιτς

ΝΙΚΟΛΑΣ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗΣ: ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ PLANITI_MIDEN

της Ελευθερίας Στίκουλου

Σκέφτομαι ότι για τον Νικόλα Μαλεβίτση θα μπορούσα να γράψω πολλά για να σας δώσω μία και μόνη εικόνα για το τι έχει κάνει αυτός ο άνθρωπος στη μουσική από το 1989 μέχρι σήμερα. Όμως, ο ίδιος δε θα γούσταρε καθόλου να διαβάσει διθυράμβους γι’ αυτά που ομολογουμένως έχει καταφέρει, μόνο και μόνο επειδή αντιμετωπίζει τα πάντα σαν οντότητες ρεαλιστικές και αφηρημένες, μακριά από λέξεις όπως εταιρεία, διοργανωτής, παράγοντας. Θα σας πω μόνο ότι από το λίγο που τον ξέρω έχω καταλάβει ότι αν υπήρχαν κι άλλοι άνθρωποι σαν τον Νικόλα πίσω από συναυλίες και κυκλοφορίες δίσκων, ο κόσμος μας σε αυτό που εμείς θέλουμε να λέμε σκηνή ή κοινότητα ή όπως θέλει να το πει ο καθένας, θα ήταν πιο αληθινός, πιο δημιουργικός.

Τι έκανες πριν τη συνέντευξη;

Planitis_miden: Άκουγα το “Reese and the Smooth Ones”, των Art Ensemble of Chicago… free jazz τελών δεκαετίας ‘60…

Από πότε θυμάσαι τον εαυτό σου να ακούει μουσική; Υπήρξε καθοριστική η παρουσία κάπου συγγενικού προσώπου στα ακούσματά σου;

Planitis_miden: Από νηπιακή ηλικία, μεγάλωσα σε ένα σπίτι που είναι γεμάτο μουσική και βιβλία. Από μωρό η μάνα μου με κοίμιζε αφήνοντας δίπλα μου ανοιχτό ένα ράδιο να παίζει μουσική.

Μάλιστα… και τι μουσική άκουγες μεγαλώνοντας; Να υποθέσω ότι είχατε πικάπ στο σπίτι;

Planitis_miden: Ροκ και μέταλ από το 1986 κι έπειτα, με το που άκουσα το “Hell Awaits” των Slayer κόλλησα με thrash, death και black. Ναι, είχαμε πικάπ, εννοείται…ακόμη το έχω κρατημένο. Ο ενισχυτής μάς άφησε χρόνους πριν από 10 χρόνια, αλλά το κασετόφωνο του ηχοσυστήματος καλά κρατεί ακόμη.

Με Ξάνθη τι σχέση έχεις; Πού έχεις γεννηθεί; Αθήνα ή Ξάνθη;

Planitis_miden: Αθήνα γεννήθηκα, με καταγωγή απο την Καλοσκοπή Φωκίδας. Στην Ξάνθη πρωτοπήγα το 1999 για να δω φίλους που ήξερα τηλεφωνικώς και μέσω αλληλογραφίας από το 1996. Ο σημερινός κουμπάρος μου πέταξε την ιδέα να βγάλουμε ένα cd για τα πρώτα γενέθλια της κόρης του το 2004, και απο εκεί ξεκίνησαν όλες οι άλλες παραγωγές και συνεργασίες.

Τι cd; Με παιδικά τραγούδια;

Planitis_miden: Ένα cd των Γάλλων Klimperei. Παίζουν μια πολύ ωραία, σχεδόν παιδική μουσική. Μας άρεσαν πάρα πολύ οι κασετο-κυκλοφορίες τους και τους γράψαμε ζητώντας μια πολύ σπέσιαλ συλλογή για την κόρη του κουμπάρου μου.

Ας προχωρήσουμε λίγο στις τωρινές μουσικές σου δραστηριότητες. Κανονίζεις κάποια live με μουσικούς που μπορεί να είναι από διαφορετικά genres. Με τι λογική το κάνεις αυτό;

Planitis_miden: Όσον αφορά στα είδη των συναυλιών, δεν το κάνω από επιλογή. Υπάρχει μια ιδέα ή πετάει ένας φίλος τη δική του ιδέα. Αν μας αρέσει και μπορεί να στηθεί, το κάνουμε. Απλά είναι τα πράγματα.

Αυτό συμβαίνει και με τις κυκλοφορίες που έχεις βγάλει μέχρι σήμερα;

Planitis_miden: Οι κυκλοφορίες λειτουργούν σαν ένα ηχητικό ημερολόγιο. Αν μια κυκλοφορία δεν είναι συνδεδεμένη με κάποια κατάσταση ή αν δεν έχει από πίσω κάποια ιδέα, συνήθως δεν με ενδιαφέρει, αφού ποτέ δεν λειτούργησα με λογική εταιρείας, αλλά καθαρά βιωματικά, κυκλοφορώντας ήχους που με «στέλνουν». Γιατί αν δε μπορεί η μουσική που πρόκειται να κυκλοφορήσεις να σε «στείλει» εσένα τον ίδιο, τότε είναι ένα κενό, άψυχο πράγμα. Επίσης, αρκετές φορές στο παρελθόν –και σίγουρα στο μέλλον- έχουν βγει κυκλοφορίες που αντικατοπτρίζουν μια σειρά καταστάσεων και γεγονότων. Τουλάχιστον για μένα ή για μια ομάδα φίλων που μπορεί να συνεργαζόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Το ίδιο ισχύει και για τα splits και τις συμπαραγωγές. Είναι πάντα ενδιαφέρον να γνωρίζεις κόσμο μέσω τέτοιων καταστάσεων.

Ποιου label -εγχώριου και ξένου- σου αρέσουν τρελά οι κυκλοφορίες;

Planitis_miden: Από τα εγχώρια μου αρέσει πολύ η δουλειά που κάνει ο Βασίλης Κουλιγκάς με την Pan και ο Παναγιώτης Σπούλος με τη Phase, οι οποίοι εκτός από αγαπημένοι φίλοι μού αρέσει που δίνουν ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους σε αυτό που κάνουν. Από ξένες εταιρείες είναι αρκετές, όπως η Alga Marghen του Emanuele Carcano, η δουλειά του Allon με την Εntr’acte, του Marc με τη Dekorder, του Αaron με τη Ηanson, του Eli και της Ashley με τη Rel και φυσικά πάντοτε δουλειά φίλων αλλά και αγαπημένων επιρροών, όπως του Ron της RRR (χάρη στον οποίο ξεκίνησε το Absurd το 96, στηρίζοντάς με σε μια πολύ δύσκολη στιγμή), του Leif Elggren και άλλων.

Υπάρχουν πιο «πειραματικοί» μουσικοί, τουλάχιστον κοντά στο ύφος της Absurd στην Ελλάδα;

Planitis_miden: Όπως βρίσκoνται παντού και μοιράζονται τα ίδια πάθη, έτσι και εδώ υπάρχει κόσμος που κάνει ωραία κι ενδιαφέροντα πράγματα, υπάρχει επίσης κόσμος που ψάχνεται αλλά -κατά τη γνώμη μου- κακώς δεν παρουσιάζει κάτι, με το φόβο της απόρριψης. Φυσικά υπάρχουν και οι λεγόμενοι «Αλεξιπτωτιστές», όπως τους λέει ένας φίλος, δηλαδή ο κόσμος που μέσα στο hype εμφανίζεται και μετά χάνεται έτσι απότομα, όπως εμφανίστηκε. Κόσμος που κάνει πολύ ωραία δουλειά, αλλά που δε μπορείς να συνεννοηθείς με τίποτα μαζί του, και υπάρχει και κόσμος που μιζεριάζει κλαίγοντας γιατί δεν είμαστε Βερολίνο, Παρίσι, Νέα Υόρκη και αρχίζει να μηρυκάζει διάφορες ηλίθιες ιδέες, αντί να κοιτάξει να δημιουργήσει κάτι πραγματικά δικό του. Στην τελική ζούμε στην Αθήνα και πιστεύω ότι την έχουμε καταντήσει σα μίζερη ξεπεσμένη πουτάνα, επειδή όλοι κυνηγάμε να τη μετατρέψουμε σε κάτι το ανέφικτα ουτοπικό. Αντί να εκτιμήσουμε ότι καλώς ή κακώς κάθε πόλη έχει τα υπέρ και τα κατά της, έχουμε καταντήσει όλοι ψωνισμένα wanabee something, να κάνουμε καριέρα έξω κ.λπ. Αλλά όταν έρχεται η ώρα να ζήσουμε το αληθινό punk και rock ‘n’ roll, κοιτάμε πάντα εδώ και την καβάτζα με τα έτοιμα που προέρχονται είτε από γονείς είτε απο οτιδήποτε άλλο, αρχίζοντας να ξανακλαίμε τη μοίρα μας σα μανιάτισσες μοιρολογίστρες.

Η Absurd πώς έχει μείνει μακριά από το hype; Μήπως επειδή οι μουσικοί που επιλέγεις δεν «χαιδεύουν» τα αφτιά μας;

Planitis_miden: Όπως σου είπα νωρίτερα, αυτό που κάνω δεν το βλέπω σαν εταιρεία, αλλά ως μια ενασχόληση, όπως έχει κάθε άνθρωπος π.χ το τρέξιμο, τον μοντελισμό ή οτιδήποτε άλλο. Εμένα μου έτυχε η τρέλα με τη μουσική, οπότε αυτό που κάνω είναι αφενός να εξερευνώ τον κόσμο και να εκφράζομαι μέσω διαφόρων καταστάσεων, είτε αυτά είναι fanzines, είτε κυκλοφορίες, είτε συναυλίες. Αφετέρου μέσω αυτών έρχομαι σε επαφή με κόσμο που μοιραζόμαστε τα ίδια ενδιαφέροντα και ανησυχίες. Το hype ποτέ δεν με τράβηξε, επειδή είναι κάτι παροδικό, κάτι που σήμερα είναι και αύριο μεταλλάσσεται σε κάτι άλλο. Το ότι κατά καιρούς έτυχε να συναντηθούν οι δρόμοι μας με κόσμο που εμφανίστηκε ακολουθώντας τη μόδα της στιγμής και μετά χάθηκε, είναι μια ιστορία που συνέβη και θα συμβαίνει. Όσον αφορά στους εκάστοτε μουσικούς με τους οποίους συνεργάζομαι, τους βοηθάω σε κάθε φάση με έντυπα, blogs και sites, αλλά υπάρχουν και άλλοι παράγοντες πιο σημαντικοί πέρα από το εκάστοτε hype, δηλαδή πόσο ο μουσικός πιστεύει στον εαυτό του ή κατά πόσο μια κυκλοφορία αξίζει τον κόπο ή όχι. Σε αυτό βέβαια κριτής είναι ο χρόνος και όχι το εκάστοτε hype. Και εάν ο ίδιος θέλει να δημιουργήσει κάτι το ουσιαστικό, με συνέπεια και συνέχεια, ή κάτι το εφήμερο. Αν κυνηγάνε κάτι το εφήμερο, τότε απλά χωρίζουν οι δρόμοι μας.

Η Αθήνα σού αρέσει;

Planitis_miden: Η Αθήνα είναι ωραία. Η μιζέρια της με εκνευρίζει. Κάνουμε σα να μας τη χρωστάνε αυτή τη ζωή, ενώ δεν είναι έτσι, επειδή τίποτα δεν σου χαρίζεται σε αυτόν τον κόσμο. Αντί να κοιτάμε πώς να ομορφύνουμε ή να αναδείξουμε τις ομορφιές της, κοιτάμε να βγάλουμε επάνω της όλη τη σκατοψυχία μας, με αποτέλεσμα να μας φταίνε όλοι και όλα λες και φταίει η Αθήνα για την ξιπασιά μας.

Όλα αυτά περί οικονομικής κρίσης πώς σου ακούγονται;

Planitis_miden: Ότι τα πράγματα είναι δύκολα, είναι. Για κάποιους συνανθρώπους μας πολύ περισσότερο, αλλά το κακό είναι ότι όπως παντού, έτσι και σ’ αυτήν τη χώρα εμφανίζεται σε τέτοιες κατάστασεις κόσμος που εκμεταλλεύεται όπως μπορεί προς όφελός του βάζοντας και αυτός στη γενικότερη μιζέρια και απαξίωση το λιθαράρκι του. Το αποτέλεσμα είναι ώρες-ώρες ν’ απορείς αν αυτοί που κλαίγονται σε κανάλια κ.λπ. έχουν όντως πρόβλημα ή απλά κλαίγονται βγάζοντας μια αδιανόητη μιζέρια για κάποιο ίδιο συμφέρον. Όλοι έχουμε προβλήματα και καθένας μας σε κάποιον βαθμό ανεβαίνει το δικό του γολγοθά υπομένοντας στωικά την εκάστοτε κατάσταση, αλλά έτσι βίαιο και απρόβλεπτο είναι το σύμπαν και δεν μπορείς να το αλλάξεις. Εξάλλου οι δυσκολίες κάνουν τον άνθρωπο και τις σχέσεις. Καλά είναι να είμαστε σαν τους ελόϋ για παράδειγμα, αλλά χωρίς μόρλοκς δεν θα ήταν ο κόσμος μας μουντός και βαρετός;

Τι θα κάνεις τώρα που τέλειωσε η συνέντευξη;

Planitis_miden: Θα βγω Βριλήσσια μ’ ένα φίλο.

Ο κύκλος της Absurd κλείνει φέτος με 2 συναυλίες σε Αθήνα και Ξάνθη.

* KNOT GALLERY // 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ // ΕΙΣΟΔΟΣ: 10 ΕΥΡΩ

LIVE: The Mongrelettes, Earzumba, Ashtray Navigations

* ΣΠΙΤΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ – ΦΕΞ ΞΑΝΘΗ// 4 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ // ΕΙΣΟΔΟΣ: 10 ΕΥΡΩ

absurd #84 ‘bye bye butterfly’: Blood Stereo, Balinese Beast, Leif Elggren & Bill Kouligas κ.ά.

Αναλυτικές πληροφορίες στο absurd.noise-below.org (Βλέπε δίπλα τα λινκ στο μπλογκρολ)

artwork by: Μιχάλης Αντάμης