καπου

σε λιγη ωρα, μετα απο τοτε που πηγαμε και ειδαμε το ντοκυμαντερ για τις τρυπες, θα βρισκομαστε σε μια αιθουσα κινηματογραφικη και θα ακουμε ο ενας τον αλλον να αναπνέει μπροστά απο τις μεγαλες εικόνες και τα μεγαλα προσωπα, αυτην την πρώτη μέρα του χειμώνα, με τα χερακια να τσιμπανε τα χερακια και τον ηχο να ερχεται απο πισω κι απ το πλαι και σημερα σκεφτόμουν παλι τις αχρηστες σκεψεις της ημερας, για τον ανεμπνευστο υπνο, για την πνευμονια που νομιζω οτι εχω μονιμη, για το κοργκ που μου πηρες, για την ηλεκτρικη μου κιθαρα και το σιδηροπριονο, για την κονσολα και τους αυτοσχεδιασμους, για τις κασσετες που πρεπει να παραγγειλω απ το ιντερνετ, για το πιανο της στελλας και το σαλονι της και το πως θα ηθελα να το μεταφερω οπως ειναι μεσα στο σπιτι μας και να ζουμε ολοι μαζι σαν το μερλοουζ που ονειρευεται η σοφια αλλα χωρις κοσμο.