Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ηθικό χρέος κάθε ανθρώπου απέναντι στους πολίτες που κατοικουν το σώμα του, αυτόν τον πολυσύνθετο αστερισμό από κόκαλο.
Κυβέρνηση αυτών των πολιτών είναι η ανθρώπινη συνείδηση, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως η ανθρώπινη ευτυχία είναι το σύνολο των κόκκων άμμου της ευτυχίας όλων των υπηκόων της. Ας διαφυλάξουμε τον κόσμο τους κι ας θυμόμαστε πάντα πως κάθε τρίχα στο ανθρώπινο κεφάλι είναι ένας ουρανοξύστης, που απ' τα παράθυρά του χιλιάδες Σόνιες και Κόλιες κοιτούν τον ήλιο.
και
Όμως η εξίσωση της ανθρώπινης ευτυχίας βρέθηκε και λύθηκε μόνο όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν πως περιελίσσεται σαν μία αδύναμη κληματαριά γύρω από τον κορμό του κόσμου. Να ακούς το θρόισμα των καλαμιών, να αναγνωρίζεις τα μάτια και την ψυχή ενός φίλου σ' ένα καβούρι που πλαγιοδρομεί στην ακροθαλασσιά με τη δαγκάνα του υψωμένη, δίχως να ξεχνά τους πολεμικούς κανόνες - αυτά δίνουν μεγαλύτερη ευτυχία από όλα εκείνα που φέρνουν δόξα ή τη λαμπρή φήμη ενός, ας πούμε, στρατηλάτη.
Η ανθρώπινη ευτυχία είναι ένας δευτερογενής ήχος. Περιελίσσεται και περιστρέφεται γύρω από τον θεμελιώδη ήχο του κόσμου.
Η ευτυχία είναι το χλωμό φεγγάρι που γυροφέρνει τις Γαίες που κυκλώνουν τον Ήλιο, τα αγελαδίσια μάτια μίας γατούλας που ξύνει τ' αυτί της, τα χαμομήλια την άνοιξη, τον παφλασμό των θαλάσσιων κυμάτων.
Αυτοί είναι οι θεμελιώδεις ήχοι της ευτυχίας, οι σοφοί πατέρες της, η παλλόμενη σιδερένια ράβδος που είναι αρχαιότερη από την οικογένεια των φωνών. Μ' ένα λόγο, ο άξονας περιστροφής της.
Να γιατί τα παιδιά της πόλης, ξεκομμένα από τη φύση, είναι πάντοτε δυστυχισμένα ενώ για τα παιδιά του χωριού η ευτυχία είναι κάτι αξεχώριστο σαν τη σκιά τους.
Ο άνθρωπος άρπαξε την επιφάνεια του Πλανήτη από τη σοφή κοινότητα των ζώων και των φυτών και ζει τώρα μες στη μοναξιά. Δεν έχει κανέναν να παίξει κυνηγητό ή κρυφτό. Στο άδειο δωμάτιο τον περιβάλλει το σκοτάδι της ανυπαρξίας, δίχως συντρόφους, δίχως παιχνίδι. Με ποιόν να διασκεδάσει; Ολόγυρά του ένα κενό "όχι". Οι ψυχές των ζώων, εξόριστες από τα σώματά τους, ρίχτηκαν πάνω του και τώρα οι στέπες του είναι υποταγμένες στο δικό τους νόμο.
Χτίσανε πόλεις των ζώων μές στην καρδιά του.
Θα 'λεγες πως άνθρωπος πνιγόταν από τον ίδιο του τον άνθρακα.
Η ευτυχία του ήταν μια κάσα τυπογράφου απ' όπου έλειπαν πολλά αριθμητικά ψηφία, στοιχεία απαράιτητα για κάθε υπολογισμό, τα δύο, τα τρία. Και χωρίς αυτούς τους αριθμούς το Μέγα Πρόβλημα δεν μπορεί να τεθεί. Τους έπαιρναν μαζί τους στον τάφο τα ζώα αποχωρώντας, τους ατομικούς αριθμούς του κάθε είδους.
Ολόκληρες πράξεις της εξίσωσης της ευτυχίας εξαφανίστηκαν, σαν σκισμένες σελίδες κάποιου χειρόγραφου. Το σκοτάδι έπεφτε απειλητικό.
Αλλά τότε συνέβη ένα θαύμα: θαραλλέα πνεύματα ξύπνησαν τον Ιερό φαιό πηλό που καλύπτει κατά στρώματα τη γη, ξύπνησαν την κοιμωμένη της ψυχή από ψωμί και κρέας. Η Γη και πάλι έγινε τροφή, και κάθε κοιλάδα γιορτινό τραπέζι. Στα ζώα και τα φυτά αποδόθηκε ξανά το δικαίωμα στη ζωή, αυτό το υπέροχο δώρο.
Κι εμείς είμαστε πάλι ευτυχισμένοι: ένα λιοντάρι κοιμάται στα γόνατά μου κι εγώ κάθομαι εδώ καπνίζοντας το αέρινο γεύμα μου.
Βελιμίρ Χλέμπνικωφ, Ζαούμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου