Το "Χατζηκυριάκειο" ή "Αποβραδύς ξεκίνησα" του Μπαγιαντέρα μου αρέσει γιατί είναι απλό, λιτό, σχεδόν δωρικό στην εκφορά του τραγούδι. Επίσης δεν έχει αυτά τα ανατολίτικα τσαλιμάκια τα οποία δεν μου αρέσουν και πολύ σε διάφορα λαϊκά κομμάτια. Είναι πολύ γειωμένο. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφικός το κομμάτι μεταφέρει τη γλυκιά μελαγχολία που έχει το δειλινό και όλη την ατμόσφαιρα της περιοχής Καλλίπολη-Πειραϊκή-Χατζηκυριάκειο εκείνη την ώρα. Ο δε στίχος "έχει και μια μελαχρινή, που είναι όλο νάζι, κάποτε κέρναγε φιλιά μα τώρα δεν την νοιάζει" είναι κάπως οδυνηρός αλλά περιγράφει πολύ καλά την προσμονή και τη ματαιότητα μιας βραδυνής εξόδου μέσα σε δυο προτάσεις. Ο Μπαγιαντέρας ήταν πολύ φίλος με τον παππού μου τον Σταύρο. Η μάνα μου θυμάται να τα πίνουν οι δυο τους και να καπνίζουν σα φουγάρα ακόμα και όταν ήταν πια στα τελευταία τους οντας και οι δύο πολύ άρρωστοι, τυφλός απο αβιταμίνωση ο Μπαγιαντέρας, με καρκίνο στα πνευμόνια ο παππούς. Ο τελευταίος ήξερε και λίγο μπουζουκάκι αλλά δεν τον κέρδισε η τέχνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου