Θυμάμαι ένα Πάσχα πρίν απο περίπου δέκα χρόνια τότε που οτιδήποτε δεν ήταν Drexciya μου ακουγόταν συστημικό, συμβιβασμένο και καθεστωτικό. Ήμουν στο οικογενειακό αμάξι με την τότε κοπέλα μου, τον πατέρα μου και την γυναίκα του και το ράδιο έπαιζε αυτό το τραγούδι. Άρχισαν να το τραγουδάν μαζί και θυμάμαι ένα απέραντο αίσθημα ντροπής να με πλημυρρίζει. Κοιτούσα μία την Δώρα (έτσι την έλεγαν την εν λόγω κοπέλα) μία τον πατέρα μου και μία τη γυναίκα του, σαν αφιονισμένος, φωνάζοντας απο αντίδραση για τις ''ευτελείς λαϊκές πολιτισμικές καταβολές'' τους και απαιτώντας να σταματήσουν το τραγούδι. Τότε η μητριά μου, σοφή γυναίκα, γύρισε και μου είπε : '' Σε δέκα χρόνια όταν θα έχεις φάει τα μούτρα σου καμιά 15ριά φορές, εδώ θα είσαι και εδώ θα είμαι, να δείς που το τραγούδι αυτό θα πάρει την εκδίκηση του.'' Την πήρε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου