Σελίδες

5.11.13

ΛΑΪΚΑ - Duncan tee


Στην ερωτηση που ελαβα σχετικα με το ποιος ειναι ο αγαπημενος μου λαϊκος δισκος, η απαντηση δυστυχως ειναι δυσκολη. Εαν τωρα μου ζητουσαν να πω ποιο ειναι το αγαπημενο μου κομματι, κατι μπορει και να γινοταν. Καπου μεταξυ του 'και ποια θυσια, ποια θυσια, εχει κανει αυτη για σενα' με το λυτρωτικο, σχεδον στα ορια 'καθαρσης' με ορους αρχαιου δραματος, 'και θελω θα ρθω να σ'αρπαξω απο την αλλη, να τη ρωτησω με τα ματια δακρυσμενα', του σπαραχτικου μονολογου-ξορκισμα του 'προσκλητηριου που του επεσε απο τα χερια', μεχρι το 'με το τρικυκλο ηρθαν γυφτοι (και εκάναν σαματα)' του μεγαλου τραγουδοποιου Ζωρζ Πιλαλι, το οποιο θα ηταν και μεσα στην επικαιροτητα αυτη τη στιγμη, κατι θα μπορουσα να διαλεξω. Ομως για ολοκληρο δισκο, δεν εχω αποψη.

Πως να εχω δηλαδη αφου δεν νομιζω να εχω ακουσει ενα ολοκληρο 12ιντσο με λαϊκα ασματα, ποσο μαλιστα να εχω ακουσει αρκετα ωστε να επιλεξω και το καλυτερο. Διοτι οσο θυμαμαι, οταν εψαχνα τους δισκους του πατερα μου καπου αναμεσα σε κατι βουλγαρικα φολκορ συγκροτηματα, το Ντελάιλα του Tom Jones και τα αριστουργηματα του Joe Dassin, οταν εφτανα στα Νησιωτικα του Παριου, στον τριπλο του Χατζη με την Μαρινελλα, στην Ελπιδα, στον Δακη και στους Νταλαρες, κοιταγα αριστερα-δεξια να βρω το πιο αιχμηρο αντικειμενο που θα μπορουσαμε να εχουμε στο βαρυ συνθετο που ηταν παραδιπλα.

Βεβαια, θα μπορουσε καποιος να με ρωτησει, 'καλα οταν πηγαινατε κυριακατικες εκδρομες με το αυτοκινητο, δεν παιζανε λαϊκα στο κασσετοφωνο του αυτοκινητου?' Και θα απαντησω. 'Όταν πεθαίνει ο πατέρας της, η Άννα-Μαργκό (Βούλα Χαριλάου) φεύγει από το πατρικό της σπίτι και πηγαίνει να μείνει σ' ένα ξενοδοχείο, εγκαταλείποντας τη μητέρα της (Αθηνά Μιχαηλίδου) και τον αδελφό της Αλέξανδρο (Θανάση Μυλωνά), καθώς είναι δυσαρεστημένη μαζί τους για το θέμα της κληρονομιάς. Δέχεται ένα απειλητικό τηλεφώνημα από κάποια που παρουσιάζεται ως Εύη Λινάρδου, και ζητά τη βοήθεια ενός φίλου της που είναι δικηγόρος του Τώνη Καρζή (Μιχάλη Νικολινάκου)'.

Οπως και να 'χει, το προβλημα παραμενει το ιδιο. Εμεις, μια γενια που περιμεναμε ευλαβικα το Μουσικοραμα μπας και ξεστραβωθουμε λιγακι, το οποιο ουτε λιγο ουτε πολυ σε καθηλωνε με το ποστ-μοντερνιστικ κλιπ των τιτλων στην αρχη της εκπομπης με ολα αυτα τα χρυσαφο-ασημενια προσωπα να εναλλασονται και τον ελεκτρομινιμαλ ηχο λες και ημασταν ετοιμοι να απογειωθουμε στο διαστημα, δεν σου αφηνε περιθωρια να κοιταξεις πισω. Βεβαια υπηρχε και η βοηθεια που σου ερχοταν απο γονεις/συγγενεις, οι οποιοι μολις το βλεπαν σχεδον φιλικα σου λεγαν 'μα αυτοι παιρνουν ναρκωτικα βρε' και κατι τετοια παρομοια. Οποτε, οταν η επιλογη ηταν να γινει μεταξυ καποιου που παιρνει ναρκωτικα και καποιου που πινει τζονυ-κολα και τραγουδαει 'βρε μελαχρινακι, βρε μελαχρινακι', 'ειναι γατα, ειναι γατα, ο κοντος με τη γραβατα', 'πες μου που πουλαν καρδιες', 'τη σκοτωσα γιατι την αγαπουσα', νομιζω το να κατευθυνθεις προς τον τυπο ή τους τυπους που επαιρναν αυτα τα ατιμα τα ναρκωτικα, ηταν μονοδρομος.

Ετσι βεβαια που τα λεω ο μπαγασας, ειναι σαν να θελαμε να ακουσουμε και δεν μας αφηνανε διαφοροι ασταθμητοι παραγοντες, οπως οι επιλογες των τιτλων, οι θεματικες των τραγουδιων, το πλουσιο λεξιλογιο των στιχων, η ποιοτητα των casio που χρησιμοποιουσαν για ηλεκτρονικους ηχους, το μαλλι 'χαιτη', η λαχουρια για πουκαμισο, το δασυτριχο στηθος φορα-παρτιδα, το χρυσο δαχτυλιδι στο μικρο το δαχτυλακι, η επιλογη του φτηνου γουίσκι, τα αλαλαγματα της φωνης, η καθυστερημενη προσχωρηση στο αρμα του political correctness, η ξεκαθαρη σταση του σε ζητηματα οπως η θεση της γυναικας στο μετα-Βιομηχανικο τοπιο του υστερου καπιταλισμου, το ακρατο εμπορευματοποιημενο μοντελο βγαζω-εναν-δισκο-και-τα-παιρνω-χοντρα-απο-τη-νυχτα, η οικολογικη καταστροφη απο το κοψιμο χιλιαδων λουλουδιων (αν και εδω μπορουμε να κανουμε μια παρεμβαση υπερ του ανοιγματος πολλων θεσεων εργασιας στη βιομηχανια πιατων…), και αρκετοι αλλοι παραγοντες που μπορει να μας διαφευγουν.

Και φτανουμε στο μεγαλο ερωτημα 'what else have τα λαϊκα ever done for us? Εκτος πχ της διασκευης του Ξενου του Καμυ, στο απαραμιλλο 'Εγω ο Ξενος', της διατριβης πανω στη θεωρια της Παραψυχολογιας και την επεξηγηση των ηλεκτρομαγνητικων κυματων του εγκεφαλου με το concept LP 'Τηλεπαθεια' του ΛεΠα, τα ζωντανα ερωτηματα διπολικης διαταραχης οπως φαινονται στην δευτερη πλευρα του δισκου του Γιωργου Μπουλουγουρα 'Εγω για σενα', οπου πρωτα θα απευθυνθει με το 'Μεινε', για να τραγουδησει ευθυς αμεσως στο επομενο κομματι 'Φυγε λοιπον', τις ρηξικευλευθες προτασεις εκσυγχρονισμου της χωρας απο τον Γιωργο Γερολυματο 'Δε σου ζητησα μητρωο', τις μαθηματικες ακροβασιες της Ριτας Σακελλαριου με τις δυο εικασαρες που ειναι σαν μια σαρανταρα, το ειρωνικο ταξικο σχολιο της Δουκισσας, στον ομωνυμο δισκο του 80 'Το χω λυσει το προβλημα', την προφητικη ρητορεια της Στανιση 'Θα γινουν Ταραχες' ηδη απο το τελος της δεκαετιας του 80, την Ψυχαναλυτικη Θεωρια του Οιδιποδειου Συμπλεγματος με το 'Συγνωμη Μανα μου' του Δημητρη Κοντολαζου, τις αναφορες στο Σουρεαλιστικο κινημα με το 'Οταν ανθισει η θαλασσα' του Σπυρου Ζαγοραιου, την κλωτσια στα αρχιδια του κατεστημενου με το 'Δεν Παντρευομαι' της Λιτσας της Διαμαντης ή εστω το Φαουστικο κλεισιμο του ματιου απο τον Πολυ Κερμανιδη στο 'Που πουλανε νειατα' σε ενα γεματο απο νοηματα δισκο του 1988. Να ξανακανω το ερωτημα ή εχουμε παρει την απαντηση μας?

Η απαντηση φυσικα δεν ειναι στους Σεξ Πιστολς κυριε Πετροχειλε. Η απαντηση ειναι στις ιστοριες-μυθους με τις οποιες μεγαλωσαμε για μπουζουκτσηδες να παιζουν αλα Τζιμι Χεντριξ, με το μπουζουκι πισω απο το κεφαλι και να τα σπανε στο τελος, τις ιστοριες του Θανου Αλεξαντρη για τραγουδιαρες να τα φτιαχνουν με μαναβηδες για να εχουν κανενα τζαμπα λαχανικο, για τα 'κατεστραμενα' μαγαζια στη μεση του πουθενα σε Λαμιες, Λαρισες και τα λοιπα οπου αγροτες που μολις ειχαν τελειωσει απο τις γεωργικες τους εργασιες, εμφανιζονταν με τις γαλοτσες για να ακουσουν τα ασματα (ανω τελεια) οι απαντησεις βρισκονται στην αισθητικη πρωτοπορια των αφισων που διαφημιζουν τις εμφανισεις τους, στα εξωφυλλα των δισκων, στην ταπεινοτητα των αιοδων, στην εκ βαθεων και σχεδον ακαδημαϊκη προσεγγιση που δειχνουν οι ακροατες στα τραγουδια, στο ηθος των επιχειρηματιων που προωθουν τετοιου ειδους πρωτοβουλιες, στα βαθια νεο-ρεαλιστικα οπτικοακουστικα πλανα που υφαινουν οι συνθετες, στο δραμα του νυχτοκαματου, στη λαϊκη καταγωγη των πρωταγωνιστων, στην αυτοδιδακτη εκπαιδευση των φωνητικων τους ικανοτητων...θα γραφα κι'αλλα αλλά πλησιασαμε στις 1000 λεξεις και πληρωνομαι μονο για τοσες.

Αντε...μπονους ρε μουτρα:
Και ποια θυσια, ποια θυσια, ποια θυσια εχει κανει αυτη.....ΓΙΑ ΣΕΕΕΕΕΕΕΕ-ΕΕΕΕΝΑ

electrickniferecords

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου