Πώς ορίζουμε ακριβώς
τι είναι "λαϊκό" και τι δεν είναι;
Πώς μεταφράζεται στα ελληνικά ο όρος
folk; Μπορεί κάποιος που αγαπάει υπερβολικά
την ηλεκτρονική μουσική να λατρεύει
τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο και τα
γυφτολαϊκά καψούρικα; Η ελληνική λαϊκή
μουσική πέρασε από φίλτρα που έδιωξαν
το ντουμάνι του ρεμπέτικου του Βαμβακάρη
και του Παπαϊωάννου, ντύθηκε το κοστούμι
του έντεχνου και την προβιά του πολιτικού
τραγουδιού για δύο ολόκληρες δεκαετίες,
κι επέστρεψε ατόφιο στα χέρια του
Μητροπάνου και του Διονυσίου στα τέλη
των '70s. Η δεκαετία του '80 έδινε σπασμωδικά
ηλεκτροσόκ στο είδος, παρότι αυτά έφταναν
τα χιλιάδες αντίτυπα και την πλήρη
αποδοχή απ'το πλήθος: Γλυκερία-Τραγούδι
Αισθηματικό, Τα Παιδιά από την Πάτρα.
Στα '90s Βασίλης Καρράς είχε χαίτη και
λευκό σκαρπίνι, και τραγουδούσε σε άδεια
μπιτς μπαρ για να γεμίσει βίντεο κλιπ.
Η Λαμέ Καψούρα.
Στο μυαλό μου ένα
patchwork: ο Καμύ κρυμένος στο 'Υπάρχω', ο
Άκης Πάνου και στην άλλη άκρη ο Ζαμπέτας
κι ο Χιώτης, ο Μπιθικώτσης τρέμει στη
'Ρωμιοσύνη', η αξεπέραστη 'Μυθολογία'
του Χατζιδάκι (για τον 'Ευαίσθητο Ληστή'),
ο Καλδάρας κι η 'Μικρά Ασία', 'Τα Τραγούδια
της Χαρούλας' (όταν ήταν Χαρούλα, κι όχι
Χάρις), τα 'Ορθόδοξα' του Στράτου Διονυσίου,
το 'Χαράτσι' του Παπάζογλου, το 'Ρεμπέτικο'
του Ξαρχάκου, τα 'Τραγούδια για τους
Μήνες' (η πιο συμμετρική μεταφορά ποίησης
στο πεντάγραμμο, μελωδικότερη του
'Μεγάλου Ερωτικού'), όλα ένα ξεθωριασμένο
κολάζ.
Λαϊκό μπορεί να ναι το
echo του τοπικού επαρχιακού ραδιοφώνου
που παίζει καψούρικα με αφιερώσεις. Ή
πάνω απ'όλα τα στάνταρ του "ποιοτικού"
που ανέφερα, ο ταπεινός 'Δρόμος' των
Πλέσσα-Παπαδόπουλου απ'το 1969. Ξεχνάς το
χιτ του 'Αγάλματος', κι επικεντρώνεσαι
σε άλλα: στον εναρκτήριο στίχο "κύλαγε
το τσέρκι στην οδό Φυλής", στη δωρικότητα
της Ρένας Κουμιώτη και τον χαρακτηριστικό
"κύκλο" επανάληψης του Πλέσσα στη
φόρμα ρεφρέν/κουπλέ (στα 'Πρώτη Φορά'
και 'Δώσε Μου το Στόμα Σου'), στα ντραμς
με το στεγνό, μιλιτέρ στυλ παρέλασης
που καθιέρωσε ο Θεοδωράκης στο 'Άξιον
Εστί' και την 'Ρωμιοσύνη', που δεσπόζουν
στο αριστούργημα που κλείνει τον δίσκο
('Έπεφτε Βαθειά Σιωπή'). Λαϊκό είναι αυτό
το εξώφυλλο, ένας χωμάτινος δρόμος με
χαμόσπιτα και νεοκλασικά, η Ελλάδα των
'60s.
schottkey
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου