Καλησπέρα, ήρθε νομίζω κι η σειρά μου να παίξω!
Οι δίσκοι επιλέχθηκαν εντελώς τυχαία και υπό κανονικές συνθήκες δε θα δημοσίευα τα πραγματικά αποτελέσματα, αλλά οι επιλογές των προηγουμένων με έκαναν αποβάλλω περιττά άγχη, χεκχεκ!
Πάμε:
Μoving Sidewalks - 99th Floor
Tο συγκρότημα το Bill Gibbons πριν αφήσει το μούσι ίσαμε τον αφαλό του. Γκαράζ στα μέσα του '60. To ομώνυμο κομμάτι είναι κλασσικό διαμάντι του είδους και έχει και ευχάριστους στίχους.
Το πήρα απ' το Βέλγιο σ' ενα δισκάδικο πίσω απ το Manneken Pis, είναι γαλλική επανέκδοση με εξώφυλλο ό,τι να 'ναι και τη φωτογραφία του κανονικού εξωφύλλου στη πίσω πλευρά!
Steve Hilage - Rainbow Dome Musick
Ο Steve Hilage είναι ο Αυστραλός κιθαρίστας των Gong, της ψυχεδελοπρογκρέσιβ μπάντας που ξεκίνησε από την Αγγλία για περιοδεία στην Ευρώπη και ξέμεινε για χρόνια στην Γαλλία, μετά από κάτι προβληματάκια του Steve με το διαβατήριό του. Αποχωρώντας από τους Gong, κάποια στιγμή την έψαξε με τα μπλιμπλίκια και έφτασε να φτιάξει του System 7. Kάπου στο ενδιάμεσο ηχογράφησε κι αυτό το new age/ambient άλμπουμ.
Πρόκειται για ένα δίσκο των δύο κομματιών, μεριά-μεριά, θυμίζει πολλές φορές εισαγωγές κομματιών των Gong και φυσικά ολο το ambient συνάφι των τελών του '70. Έχει σαφή προσανατολισμό να σε ξεκάνει με τα μάτια κλειστά στο καναπέ σου, να μουδιάσει το κεφάλι σου, να κάνει τη καρδούλα σου να φτερουγίσει, να κάνει τα άκρα σου να μη κουνιούνται ή να έχουν μικρούς ανεξέλεγκτους σπασμούς και το κάνει πολύ καλά. Το μείον του είναι ότι δύσκολα φτάνεις μέχρι το πικάπ να αλλάξεις πλευρά. Αν θέλεις οπωσδήποτε να αποφύγεις τις ψυχοτρόπες ουσίες, μπορείς εναλλακτικά να τον ακούσεις Κυριακή πρωί, μετά από Σαββατιανό ξεσάλωμα.
Από το Μοναστηράκι, σε ψιλοάθλια κατάσταση, αλλά με έτρωγε η περιέργεια! Είναι και διαφανές το βυνίλιο!
John Lee Hooker - Mr Lucky
O John Lee Hooker ήταν η πρώτη ανομολόγητη αγάπη μου στην τρυφερή μου εφηβεία (που να έβλεπες τι περίεργος ήμουν στο φαΐ), όπως καταλαβαίνεις δεν τον ξεπέρασα ποτέ και όλες έκτοτε συγκρίνονται μ' αυτόν. Παρ' όλα αυτά ετούτος ο δίσκος είναι ο πιο αδιάφορος απ' όσους έχω στο ράφι μου, είναι νομίζω ο πρώτος από μια σειρά δίσκων με επανεκτελέσεις των επιτυχιών του μαζί με διάσημους της blues-rock, που του επέτρεψαν να ζήσει πλούσια τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Απ' εδώ σώζεται το Crawlin' Kingsnake με τον Keith Richards. Λίγο αργότερα θα βγάλει δίσκαρους στο ίδιο κόσεπτ, προτίμησέ τους.
Στο Μetropolis, όταν είχε ήδη βάλει τα βινύλια στο υπόγειο.
Supertramp - Crime of the Century
Toν πήρα για το School αλλά ακόμα αναρωτιέμαι γιατί. Όλος ο υπόλοιπος δίσκος είναι δράμα, έχω κάτσει να τον ακούσω με το ζόρι 4 φορές αλλά και πάλι...
Απαπαπαπα!...
Spiritual Warrior - Das Imru Asha
Λίγο η συγκυρία, λίγο το γεγονός ότι την προ-cd εποχή ήμουν τελειωμένος δεινόσαυρος σας έχω ζαλίσει με ροκ παλιατζούρες. Ευτυχώς έπιασα αυτό εδώ μπας και ξελασπώσω!
Τούτο εδώ λοιπόν, είναι μια ρέγγα λίγο περίεργη. Ο Spiritual Warrior είναι ένα ακόμα Τζαμαϊκάνι που ηχογραφεί στίχους προσηλωμένους στα ευχολόγια προς τον Χαϊσέ Σελλασιέ την κάστα των ρασταφάρι και την παλιά διαθήκη. Τρελάθηκε από την πρωτοτυπία θα μου πεις, αλλά εγώ θα σου πω ότι το δισκάκι αυτό έχει εξαιρετικές μπασογραμμές και καθώς πρέπει dry 'n' heavy ατμόσφαιρα, σύν τις dub versions κάθε άσματος, ιδανικές για να πουν τα δικά τους από πάνω οι κατα τόπους deejays μαζί με κρουστά κι αρμόνικες (βλ. U-Roy, Tappa Zukie κλπ), Αν έχεις περάσει απο Red Sea θα κατάλαβες.
Συμπαθητικότατος χωρίς εξάρσεις, τον τσίμπησα στο Βέλγιο και τον άκουσα πίσω στην Αθήνα μετά από 6 μήνες!
Fleetwood Mac - The best of Fleetwood Mac
Άααααλλο κόλλημα! Η πρώτη συναυλία που πήγα ήταν του Peter Green, τι να λέμε τώρα! Πρόκειται για την πρώτη blues rock εποχή των Fleetwood Mac. Το πήρα για το Green Manalishi, το οποίο δεν υπήρχε σε επίσημο άλμπουμ, είχε κοπεί μόνο σε σινγκλάκι και κατόπιν χωνόταν σε συλλογές όπως ετούτη. Μιλαμε για στοίχειωμα μέχρι να το βρω, όχι πλάκα! Είναι τέλειο, να το ακούσεις κι αν δε σ' αρέσει μη μου το πεις, θα στεναχωρεθώ. Σοβαρά.
Από Μοναστηράκι.
Stevie Ray Vaughan - Couldn't Stand the Weather
Φωτιά και ανεμοσκορπίσματα! Οδοστρωτήρας, παπατζής από τους μετρημένους που το λες με τη καλή έννοια, μπάσο ντραμς τα ίδια, μόνο που δεν μπορεί να τραγουδήσει ο δύσμοιρος και έτσι στο Τhe things (that) Ι used to do, πήδα τη βελόνα...
Τρια κωλόπαιδα από το Austin. μια σίγουρη απάντηση σε όποιον νομίζει ότι μπορέι να κάνει τέτοια μουσική χωρίς να φάει τα στραπάτσα του, χωρίς πέντε εμπειρίες να σκληρήνουν το πετσί του. Την επόμενη φορά που θα δεις καποιο καλοζωισμένο μηρυκαστικό στο πάλκο με κιθάρα, θυμίσου τον.
Lynyrd Skynyrd - Pronounced leh-nerd skin-erd
O πρώτος δίσκος τους, τα μέλη είναι ακόμα όλα ζωντανα, είναι περισσότερο αλητάμπουρες παρά ρατσιστές κοκκινολαίμηδες, ο τίτλος του είναι ξεκαρδιστικός ακομα κι αν δεν ξέρεις την ιστορία με τον καθηγητή γυμναστικής, και τα κομμάτια είναι όλα κλασσικά, εκτός ίσως από το Mississippi Kid που παραείναι μπλουζιάρικο...
Τον είχα αγοράσει και σε cd για να μην τον χαλάσω! Από το Μοναστηράκι, Mr. Vinilios κατα πάσα πιθανότητα...
Jethro Tull - Stand Up
Ο δεύτερος δίσκος τους. Το εξώφυλλο είναι ξυλογραφία και επίσης όταν τον ανοίγεις ξεπροβάλει η χαρτονένια μπάντα σαν σε παιδικό βιβλίο. Μ' αρέσει...
Ο δίσκος δεν έχει ίσως ούτε ένα δεκαράκι, αλλά ακούγεται ολόκληρος χωρίς γκριμάτσες, έχει τις στιγμές του, έχει ξεφύγει από το blues-rock τηε εποχής (με μαλλιοτραβήγματα τραγουδιστή-κιθαρίστα πριν, να τα λέμε αυτά!) και καταλήγει να είναι ο γαμάτος-αλλά-όχι-αγαπημένος-Jethro-Tull-δισκος.
Ξανακούγοντας τον τώρα ακούω ωραίους στίχους, ωραία τραγούδια, θολή παραγωγή, προβαρισμένους παίκτες με δύναμη και νοιάξιμο για τη τέχνη τους, έναν ροκ δίσκο παντώς εποχής. Σε έναν κόσμο με μαστουρωμένους χίπηδες που ταλαιπωρούσαν κιθάρες σε παραλίες, αλαφροίσκιωτους με ταρώ, παπατζήδες κιθαροθεούς και λοιπα και λοιπά, τα παιδιά εδώ κάνανε ένα δισκάκι που συλλάβισε κάτι άλλο και μπράβο!
Τον πήρα απ' το Happening, και τον ξέρω απ' έξω.
The Beatles - Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band
Τον διάλεξα στη τύχη, αλήθεια! Είναι καβατζωμένος απ' τον πατέρα μου. Έχει το Lucy in the Sky with Diamonds.
Μη το πείτε στον Ζήλο αλλά το Revolver είναι μακράν καλύτερο...
Holy Moses - Holy Moses!!
Eκαναν ένα δισκάκι στην αρχή της δεκαετίας του '70 και χάθηκαν παρ' όλο που ήταν εξαιρετικοί, όπως και πολλοί πολλοί άλλοι. Τυπικό αμερικάνικο hard blues rock με το παραδοσικό μεγαλόπνοο τριπαριστό κομμάτι να κλείνει το δίσκο, μάλιστα! Οι στίχοι έχουν χαβαλέ, τα τέσσερα κομμάτια που ξεχωρίζοιυν είναι πολύ καλοβαλμένα είναι και ψιλοζόρικο να τον βρεις. A, o κιθαρίστας λέγεται Ted Speleos, μπορεί να είναι πατριωτάκι.
Τον έχω πάρει δυο φορές, γιατί ο πρώτος ήταν κατεστραμμένος. ο.0 Κι αυτό Mr. Vinilios..
Ry Cooder - Borderline
Mου άρεσε ένα κομματι απ' το Παρίσι-Τέξας στο ράδιόφωνο, δεν βρήκα το δίσκο και πήρα δυο άλλους του ιδίου καλλιτέχνη. Απογοητεύτηκα, αλλά επειδή είχα με το ζόρι καμμιά δεκαριά δίσκους, τον άκουσα αρκετά. Είναι ένας σίσκος που ανακατεύει blues, country, μουσικές των chicanos πολλές φορές ακόμα και στο ίδιο κομμάτι, συν χιουμοριστικούς ή μελό στίχους. Λογικό που κατέληξε να ταξιδεύει σ' όλο το κόσμο και να ψαρεύει μουσικές, το έιχε το κόλλημα από παλιά. Τώρα που τον ξανάκουσα μ' αρέσαν τα ίδια τρία κομμάτια συν δύο ακόμα, αλλά τοτέ έψαχνα κάτι που να μπορούσα να καταλάβω τι είναι! Oταν αρχίζει τη slide, κάνει τα θαυματάκια του, παρ' όλα αυτά παραείναι αμερικάνικος, αν ποτέ πουλήσει εδώ δίσκος σαν αυτόν μάλλον θα έχουμε γίνει το καινούργιο αστερί της αστροέσσας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου