"...υπάρχει ενας σκοτεινός μύθος που δεν αφηγείται κάτι που μπορείς να το γράψεις, είναι σαν ένα πράγμα που κυλάει από κάτω, και που λέει κάτι, όπως στα όνειρα όπου δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε, δεν μπορούμε να τα κατανοήσουμε, άλλα που νιώθουμε ότι είναι πολύ πραγματικά, νιώθουμε ότι μας αφορούν άμεσα. Δηλαδή έτσι, με αυτή τη στάση ζωγραφίζω, δεν ξέρω αν το πετυχαίνω αυτό. …
...αν καταφέρω να βγάλω τα πράγματα που έχω μέσα μου, αυτά που με καθορίζουν είμαι πιο κοντά και στην ουσία τη δική μου, που εν πάση περιπτώσει, είναι και το πιο σημαντικό. Το να είσαι ο εαυτός σου είναι νομίζω σημαντικό πράγμα, γιατί υποτίθεται ότι είσαι ένας σημαντικός, καλός δέκτης, που πιάνεις τα πράγματα που συμβαίνουν γύρω και μπορείς όταν είσαι ειλικρινής να τα μεταδόσεις και στους άλλους και να εισπράξουν πράγματα, που κι αυτοί η ίδιοι κάποτε τα είδαν ή τα βλέπουν έτσι, αλλά δεν τους κάνει κάποιος αυτό το σινιάλο για να καταλάβουν ότι συμβαίνουν όλα αυτά τα πράγματα. Θα μου πεις τι γίνεται μ αυτά; Και τι έγινε μ αυτό το πράμα; Τίποτα δεν έγινε. Είναι μία διαδρομή από μία τρύπα μέσα σε μία άλλη τρύπα, σε ένα σκοτάδι και είναι σα να παίζει μια μουσική. Σα να ακούμε μια μουσική. Όταν ακούς μια μουσική, θα μου πεις τώρα και πάλι, τι έγινε; Τίποτα δεν έγινε. Είναι ένα είδος απελπισίας με μουσική."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου