8.11.13

ΛΑΪΚΑ - Μιχάλης Παρασκάκης


Αδυνατώντας να μιλήσω για ολόκληρο δίσκο, θα περιοριστώ και γω σε ένα τραγούδι.
Ένα τραγούδι που έχει όλα τα στοιχεία ενός τραγουδιού για να το σιχαθώ.
Υπερδραματική λυρική μελωδία, άθλια χορωδιακά, ηλίθια μπασογραμμή, σφυροκοπημένο πιάνο, αταίριαστα ντραμς και εκείνο τη φρικτό μείγμα λαϊκού με ροκ (ο θεός να το κάνει) που ήταν τόσο της μόδας. Ο λόγος για το "θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι", την πρώτη εκτέλεση με τη Μπέλλου.
Επιπλέον δε μπορώ να πω πως οι στίχοι του μου λένε κάτι, δε μπορώ να ταυτιστώ, ίσως γιατί μιλάει για κάτι πολύ παλιό.
Έχει όμως ένα ακόμα στοιχείο, ένα στοιχείο που με κάνει να βουρκώνω κάθε που το ακούω, που με ανατριχιάζει, που μου μεταδίδει τόση θλίψη, αυτόματα, χωρίς κανέναν έλεγχο και που με βυθίζει σε σκοτεινά, πηχτά, ζεστά νερά. Δε θα πω ποιο είναι αυτό το στοιχείο, είναι κάπως τετριμμένο και αναμενόμενο και εύκολα το καταλαβαίνει κανείς. Αρκεί να ακούσει το τραγούδι.
Θυμάμαι το άκουσα μια φορά σε ένα μπακάλικο στα Χανιά που μπήκα να πάρω γραβιέρα και αμέσως η γραβιέρα μεταμορφώθηκε σε σημαίνον, οι άνθρωποι μέσα στο μπακάλικο, τα προϊόντα στα ράφια ήταν σα να απόκτησαν ένα βαθύτερο, αλλόκοτο νόημα. Το ίδιο κι ο μπακάλης ο οποίος δίνοντάς μου τα ρέστα αναστέναξε "ουφφφ" και γω έγνεψα με νόημα "ξέρω…". Για μια στιγμή ο μπακάλης και γω κολυμπήσαμε στο ίδιο νερό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: