11.12.13

Yparxei Provlima Amalia interview for 06:00am




06: Was today a good day?

Yes

06: How would you describe your work to someone who has not yet experienced it?

Like Kostis (Thesorg) wrote, gonzo is a fair way to put it. It’s an attempt to scratch the surface of what is being said, implied and overstated. Field recordings to found objects, phone tapping to television-CB broadcasts constitute a primitive working scheme. Like Nicolas (Absurd) said, I would not say there is a hidden message in these projects, rather an outsider’s depiction of what is actually happening around us at a subjective, auditory level. Having said that, it would not surprize me why many people feel the vast futileness of Yparxei Provlima Amalia.

06: Do you think that your sound works are sexy?

Not intentionally, no.

06: What dreams do you usually dream during sleeping?

A few nights ago I dreamt I was given a present for my birthday, where a tiny fish was roaming in a man’s eau de cologne bottle. But I rarely remember dreams after sleep unfortunately.

06: Tell us a few words about your new record Kona Kai.

Kona kai is a set of sketches from a trip across the United States, fall 2012. With Katou we visited a number of states, primarily as part of her tour but also checking out friends and such. In this tape you get to follow this trip from beginning till end, East to West coast. Last time I visited the United States it was exactly 20 years ago. The imagery in my head was very strong from 1993, so this time I decided to touch base sonically.

06: What do you see as your biggest success?

Not giving up an idea, a practice you feel strongly about. Working hard on it. Orila records and paraphernalia is one of those projects for me (though I wouldn’t describe it as successful per se). I hope you know what I mean…

06: One thing you wish you could change about yourself?

Travel more.

06: Tell us the story of your first kiss.

I suppose there may not have been a kiss in the actual scene but this is certainly registered as “the first kiss”. At children’s camp, tenish, I can recall the tunes playing around my head at the time. Madonna, Phil Collins (big fan of his as a kid), JMJ + Drew Barrymore on E.T. Jean jackets, badges of unknown origin, freedom. She must have been worth it.

06: What languages do you speak?

Spanish, English, Greek.

06: Where do you live now? With who? For how long?

Athens, Mets, 1st cemetery with Amalia, since 2008.

06: Tell us about other members of your family.

Only child, typical urban family growing up in the 90’s at New Smirni, Athens with mom and dad. My grandmother is 99yo and kicking.

06: Tell us about a close friend.

Panos alexiadis is a close friend. Integrity, spiritual and creative pathways.

06: Tell us about someone who inspires you.

Bill Hicks and the third eye concept.

06: What is the most exciting thing you ever saw/did?

I really don’t know.

06: Suddenly all the radio players in the world broadcast the same song simultaneously. Which song must that be?

Archie Shepp’s Blasé is certainly on the list.

06: Send us a picture of you and a picture of something or some place that best illustrates your current state of mind.








Yparxei Provlima Amalia

9.12.13



8.12.13

VIRILIO

7.12.13

Taylor Deupree interview for 06:00am



Can you describe your work for the people that haven't experienced it?

in my career, this is one of the hardest things for me. i often meet people who aren't at all in my line of work. people in town, friends of family members, etc, and it's very hard to explain what i do. i usually try to avoid the question because most people have a pretty limited idea of what being a "musician" is. i typically try to break it down into simplified terms such as "avant grade music"… even "experimental music" leaves people with blank stares, often 
however, if i don't worry too much about what others will be thinking i can comfortably say that i make quiet, minimalist music with electronic and acoustic instruments. i'll often use the term "ambient." although this word has a bit of history and baggage attached to it, it still accurately sums up the slow and gentle nature of my music.
my music is quite inspired by nature and technology as well as imperfection, repetition and stillness.

How did you start working together with Sakamoto? Which element of Ryuichi Sakamoto’s music attracted you to collaborate with him?

a few years ago i was getting orders in the 12k online shop from a "ryuichi sakamoto" in new york city. of course, this raised my curiosity… but i figured it wasn't HIM.. that it was likely someone else with the same name. of course, when i found out it was actually him i was quite flattered. not long after that he approached me to do some remix work for him. i guess he had been listening to my music for a bit and took a liking to it. because we both live in new york opportunities arose for us to do other things together and back in april of 2012 we played a concert together in new york city. this really started our personal, one-on-one collaboration which lead to the album.
while working with sakamoto it became very clear very quickly how talented he is. i think what attracted me most to working with him was how well he listened. he's extremely patient and attentive musically. he listens and can show a tremendous amount of restraint. this is all key to successful collaborations i think. of course, inside i felt like i was in the presence of greatness and perhaps a bit intimidated, however, when the music flows we're absolutely on the same level and make wonderful mental and musical connections.

How do you approach collaboration ?

i guess that really depends on who i'm collaborating with but we usually try to come up with a concept, a system, a set of rules. something to help guide the creative process. it's also important for me to collaborate with people in person whenever possible. i think the music that gets made is so much more natural and special and really about a time and place. you just don't get that when working via file transfer over the internet. all of my recent collaborations have been in person and there are photographs and stories and all sorts of memories surrounding the recordings and visits, not just the music. all of this gets infused into the music for a deeper experience.

Why do you make music?

i'm not sure many artists could answer this.. or perhaps they'd have the same answer as i do.. which is… because i have to. because it's what i do. since i was 15 i knew i wanted to be a musician. i suppose i realized early that music is the best way for me to express myself and explore and appreciate the world around me. but it's so much more than that; it's a lifestyle. my music career guides my entire life, from the places i visit to the friends i have.


What is your guilty pleasure in music?

that would definitely be buying equipment for the studio. it's definitely an obsession. whether it's synthesizers, or recording equipment, exploring new (or old) ways of doing things is really a passion of mine. i'm not a collector and i don't believe my tools are sacred and i buy things to use them, not look at them. i'm quite good at researching the right tools and putting them to use. it's an endless obsession, though. there's always something new to try.

Where did you grow up?

i was born in ohio and lived there until i was 6-7, after which i moved to, and grew up in new england and from there i've been in new york ever since. i grew up on a farm and have spent a lot of time in the country as well as new york city. both of these types of places are really influential on what i do.


Do you still play hockey ?

i haven't played in a couple of years because of some injuries that kept me away, but i want to get back into it. it's very fun and great exercise, if a bit rough. and i'm not an aggressive person at all.

What about your relationship with nature, how does it influence your music ?

when i moved to the rural areas of new york state after brooklyn the surrounding nature had a profound effect on me. i really began to appreciate nature's resonances and the imperfect beauty of my surroundings. i spent a lot of time as a child in nature, canoeing in canada or backpacking in wyoming. growing up in a wooded area and always playing outside. it's always been a part of me.

my music began to take the shape of this nature, echoing the stillness and the organic beauty. there are such simple things that happen in nature, or seemingly so simple, like a dry plant blowing in the wind or the sound of the nighttime insects. these things are so easy to pass by or not pay attention to, but if you do stop and watch or listen and pay attention you realize how complex it can be. the world of variation in this seemingly small event. i find that i try to do the same thing with my music. repetitive on the surface, on a quick listen, but quite complex if you listen closely.


What do you consider to be your greatest success?

oh, this is too hard to answer. i've had many moments in my career that i'm proud of. though, I'm particularly proud of what i've built up with 12k as a label and as a family of artists. it's been going for almost 17 years now and has remained true to my goals and beliefs all the time. it's not a very big label and doesn't make much money or make anybody a superstar but it's gained respect around the world in our small, niche culture.

What does it feel like to perform solo?

i get quite nervous before i perform, leading up to the point that i begin to make sound. once everything starts going and i'm making music the nerves fade away and i try very hard to immerse myself in what i'm creating. because all of my shows are improvisations some are more successful than others. in each concert i do i attempt to build up from scratch a looping microcosm of sound that i get to a point where i can just let it go, step away from the equipment, and just let the music play in this infinitely changing sleepy, beautiful loop. it's difficult to get to this point, but when i do it makes me so happy.

What is your idea of happiness?

of course there are many things that make me happy. being with people i love, making music, being inspired artistically, eating great food, traveling to amazing places, being with my friends in my favorite places in japan, my family. all of these things make me happy. but to me happiness is when i feel no worries and even better if i feel no worries and as well feel excited and inspired. it's not often i'm not worrying about something, but when i'm not it's quite liberating.


Tell us something you dream of?

i dream of many things, too many things. i'm sort of the type of person who is always striving for the next level, for the next goal. i'm a dreamer at heart. i dream of my music reaching more people or of building a glass writing studio in the woods.
 if you want to talk literally, something i dream of at night…. i often have recurring dreams of finding new rooms in my house. usually giant rooms that i never knew were there, discovering all of this new space. they're quite interesting dreams. i once dreamt i discovered an entirely new floor in my house that was on the roof with beautiful glassed in rooms and a deck that spanned two rooftops in a city. it's strange how, in these dreams, i live in these houses and didn't know these rooms existed.

How would you describe your politics?

i really don't pay attention to politics very much. the political situation in america is a complete, embarrassing joke. washington dc, for years, has been controlled by people who want nothing but to discredit the other political party. there are no decisions based on what is good for the people of america, only what is good for the political agenda. as a result i stay as far away from politics as i can. it has no bearing on what i do artistically. i've long given up on america having a government interested in the arts.

Do you vote?

i do vote in both local elections and national/presidential ones although, i should probably avoid the national ones. 

What do you perceive to be the major political/social/economic issues of today, nationally and internationally?­

there are so many. too many. but i feel that the true thing that prevents peace and separates humanity is religion. or, more specifically, religious intolerance. the fact that most people are so closed minded to think that their beliefs are the only true beliefs is what causes war, conflict, and the inability to work together as a species. humans have to become more open and creative, to embrace the diversity of our planet or else we'll become a tiny footnote in the history book of  the next race to come across our charred planet. humans can't stand when something is different. such a simple problem that causes so much harm.

Why did you start this label ?

i started it in 1997 after a record deal i had a contract for went bad. i was quite frustrated with other labels at the time and decided to start one of my own. i felt there was a lack of small, artist-run labels in america and wanted to start one with my tastes and specific vision. this was just at the dawn of the internet being a viable promotional tool, it was all quite new. i had worked at an independent label in new york city for many years prior so i knew the basics of how and how not to run a label. but i basically jumped in and let it flow naturally.

Which releases are your favorites, which ones do you recommend?

of course i have too so many favorite releases but i can say two that i keep going back to are the first Seaworthy album "Map In Hand" and the MOSS cd. both so natural and real. and, while i don't ever really listen to my own music i'm really proud of the Between cd because it marks such a great memory and really sums up so much of what 12k is about now.
there are so many releases that mark important points in 12k's history and many that i listen to on a regular basis. it's difficult to play favorites!


3.12.13










1.12.13

ΛΑΪΚΑ - Σάββας Μεταξάς

Νομίζω πως στη ζωή μου, το μόνο πράγμα που έχω ακούσει συστηματικά και έχει ελληνική λαλιά ήταν Τρύπες και Αρνάκια. Για λαϊκά ούτε κουβέντα. Ήμουν πάντα φανατικά κατά...

Υπάρχει όμως ένα τραγούδι αυτού του είδους που έχω τραγουδήσει δυνατά αρκετές φορές και αυτό είναι το 'Τα'χω με τον εαυτό μου' του Βασίλη Καρρά.
Ο λόγος δεν είναι άλλος από την υπερταινία 'Ας περιμένουν οι γυναίκες' του Σταύρου Τσιώλη . Την απόλυτη μακεδονική εποποιία , βαθιά Παοκτσίδικη και ντυμένη μουσικά από τον απόλυτο Μακεδόνα λαικό βάρδο (Ιασωνίδη ελπίζω να με πιάνεις) . Με πρωταγωνιστές το τρίο φωτιά, Ζουγανέλης, Μπουλάς , Μπακιρτζής...
Ακολουθεί η μοναδική στιγμή...



19.11.13

ΛΑΪΚΑ - Μαρία Πανέτα


Το αγαπημένο μου άζμα σινανάι είναι το Είμαι ανεβασμένος του Αντύπα. Είναι το τραγούδι που τραγουδούσα στον παιδικό σταθμό, ενώ τα άλλα παιδάκια ήξεραν μόνο τα στρουμφάκια.

ΛΑΪΚΑ - Schottkey

Πώς ορίζουμε ακριβώς τι είναι "λαϊκό" και τι δεν είναι; Πώς μεταφράζεται στα ελληνικά ο όρος folk; Μπορεί κάποιος που αγαπάει υπερβολικά την ηλεκτρονική μουσική να λατρεύει τον Μάκη Χριστοδουλόπουλο και τα γυφτολαϊκά καψούρικα; Η ελληνική λαϊκή μουσική πέρασε από φίλτρα που έδιωξαν το ντουμάνι του ρεμπέτικου του Βαμβακάρη και του Παπαϊωάννου, ντύθηκε το κοστούμι του έντεχνου και την προβιά του πολιτικού τραγουδιού για δύο ολόκληρες δεκαετίες, κι επέστρεψε ατόφιο στα χέρια του Μητροπάνου και του Διονυσίου στα τέλη των '70s. Η δεκαετία του '80 έδινε σπασμωδικά ηλεκτροσόκ στο είδος, παρότι αυτά έφταναν τα χιλιάδες αντίτυπα και την πλήρη αποδοχή απ'το πλήθος: Γλυκερία-Τραγούδι Αισθηματικό, Τα Παιδιά από την Πάτρα. Στα '90s Βασίλης Καρράς είχε χαίτη και λευκό σκαρπίνι, και τραγουδούσε σε άδεια μπιτς μπαρ για να γεμίσει βίντεο κλιπ. Η Λαμέ Καψούρα.

Στο μυαλό μου ένα patchwork: ο Καμύ κρυμένος στο 'Υπάρχω', ο Άκης Πάνου και στην άλλη άκρη ο Ζαμπέτας κι ο Χιώτης, ο Μπιθικώτσης τρέμει στη 'Ρωμιοσύνη', η αξεπέραστη 'Μυθολογία' του Χατζιδάκι (για τον 'Ευαίσθητο Ληστή'), ο Καλδάρας κι η 'Μικρά Ασία', 'Τα Τραγούδια της Χαρούλας' (όταν ήταν Χαρούλα, κι όχι Χάρις), τα 'Ορθόδοξα' του Στράτου Διονυσίου, το 'Χαράτσι' του Παπάζογλου, το 'Ρεμπέτικο' του Ξαρχάκου, τα 'Τραγούδια για τους Μήνες' (η πιο συμμετρική μεταφορά ποίησης στο πεντάγραμμο, μελωδικότερη του 'Μεγάλου Ερωτικού'), όλα ένα ξεθωριασμένο κολάζ.

Λαϊκό μπορεί να ναι το echo του τοπικού επαρχιακού ραδιοφώνου που παίζει καψούρικα με αφιερώσεις. Ή πάνω απ'όλα τα στάνταρ του "ποιοτικού" που ανέφερα, ο ταπεινός 'Δρόμος' των Πλέσσα-Παπαδόπουλου απ'το 1969. Ξεχνάς το χιτ του 'Αγάλματος', κι επικεντρώνεσαι σε άλλα: στον εναρκτήριο στίχο "κύλαγε το τσέρκι στην οδό Φυλής", στη δωρικότητα της Ρένας Κουμιώτη και τον χαρακτηριστικό "κύκλο" επανάληψης του Πλέσσα στη φόρμα ρεφρέν/κουπλέ (στα 'Πρώτη Φορά' και 'Δώσε Μου το Στόμα Σου'), στα ντραμς με το στεγνό, μιλιτέρ στυλ παρέλασης που καθιέρωσε ο Θεοδωράκης στο 'Άξιον Εστί' και την 'Ρωμιοσύνη', που δεσπόζουν στο αριστούργημα που κλείνει τον δίσκο ('Έπεφτε Βαθειά Σιωπή'). Λαϊκό είναι αυτό το εξώφυλλο, ένας χωμάτινος δρόμος με χαμόσπιτα και νεοκλασικά, η Ελλάδα των '60s.

schottkey

12.11.13

ΛΑΪΚΑ - Δημήτρης KU Παπαδάτος


Θυμάμαι ένα Πάσχα πρίν απο περίπου δέκα χρόνια τότε που οτιδήποτε δεν ήταν Drexciya μου ακουγόταν συστημικό, συμβιβασμένο και καθεστωτικό. Ήμουν στο οικογενειακό αμάξι με την τότε κοπέλα μου, τον πατέρα μου και την γυναίκα του και το ράδιο έπαιζε αυτό το τραγούδι. Άρχισαν να το τραγουδάν μαζί και θυμάμαι ένα απέραντο αίσθημα ντροπής να με πλημυρρίζει. Κοιτούσα μία την Δώρα (έτσι την έλεγαν την εν λόγω κοπέλα) μία τον πατέρα μου και μία τη γυναίκα του, σαν αφιονισμένος, φωνάζοντας απο αντίδραση για τις ''ευτελείς λαϊκές πολιτισμικές καταβολές'' τους και απαιτώντας να σταματήσουν το τραγούδι. Τότε η μητριά μου, σοφή γυναίκα, γύρισε και μου είπε : '' Σε δέκα χρόνια όταν θα έχεις φάει τα μούτρα σου καμιά 15ριά φορές, εδώ θα είσαι και εδώ θα είμαι, να δείς που το τραγούδι αυτό θα πάρει την εκδίκηση του.'' Την πήρε.



ΛΑΪΚΑ - Big Fat Lips


Το "Χατζηκυριάκειο" ή "Αποβραδύς ξεκίνησα" του Μπαγιαντέρα μου αρέσει γιατί είναι απλό, λιτό, σχεδόν δωρικό στην εκφορά του τραγούδι. Επίσης δεν έχει αυτά τα ανατολίτικα τσαλιμάκια τα οποία δεν μου αρέσουν και πολύ σε διάφορα λαϊκά κομμάτια. Είναι πολύ γειωμένο. Χωρίς να θέλω να γίνω γραφικός το κομμάτι μεταφέρει τη γλυκιά μελαγχολία που έχει το δειλινό και όλη την ατμόσφαιρα της περιοχής Καλλίπολη-Πειραϊκή-Χατζηκυριάκειο εκείνη την ώρα. Ο δε στίχος "έχει και μια μελαχρινή, που είναι όλο νάζι, κάποτε κέρναγε φιλιά μα τώρα δεν την νοιάζει" είναι κάπως οδυνηρός αλλά περιγράφει πολύ καλά την προσμονή και τη ματαιότητα μιας βραδυνής εξόδου μέσα σε δυο προτάσεις. Ο Μπαγιαντέρας ήταν πολύ φίλος με τον παππού μου τον Σταύρο. Η μάνα μου θυμάται να τα πίνουν οι δυο τους και να καπνίζουν σα φουγάρα ακόμα και όταν ήταν πια στα τελευταία τους οντας και οι δύο πολύ άρρωστοι, τυφλός απο αβιταμίνωση ο Μπαγιαντέρας, με καρκίνο στα πνευμόνια ο παππούς. Ο τελευταίος ήξερε και λίγο μπουζουκάκι αλλά δεν τον κέρδισε η τέχνη.

ΛΑΪΚΑ - Αναστάσιος Μπαμπατζιάς



"Σα φαντάροι απολυμένοι που κανείς δεν περιμένει". Μ' αυτό το στίχο ξεκινώ να παραθέτω τα στοιχεία που με συνεπαίρνουν στο δίσκο του Σωκράτη Μάλαμα "Ένα". Κατα τη γνώμη μου, ένα σπουδαίο δίσκο από έναν απ' τους σημαντικότερους σύγχρονους λαϊκούς δημιουργούς. Αυτός ο στίχος μου κόλλησε με την πρώτη, όμως κάθε φράση σε όλο το δίσκο είναι ένα μικρο ποίημα. Εκτός απ τους στίχους διακρίνουμε εδώ τη σύζευξη του περίτεχνου διακοσμητικού ανατολίτικου μυστικισμού στο ύφος της μουσικής (ακόμα κ στα πιο ροκ κομμάτια),με τη δωρικότητα του τραγουδιστικού ύφους του Σωκράτη. Κάτι που γίνεται (παρ όλη τη δυσκολία του εγχειρήματος) με απόλυτη επιτυχία. Σχετικά με το ύφος με το οποίο τραγουδά ο Μαλαμας, θέλω να τονίσω την εσωτερικότητα και την απλότητα του ρυθμού που με άνεση εκπέμπεται από τη στοματική του κοιλότητα και τα κατάβαθα της ψυχής του, ειδικά στο τελευταίο τραγούδι φτασες ήδη". Το τραγούδι αυτό είναι ένα αριστούργημα που με μεγάλη ευχαρίστηση ένας David Tibet θα εξέδιδε στην εταιρία του. Αυτά - μ' αρέσει πολύ όπως καταλάβατε.



Υ.Γ. Θα 'θελα όσο τίποτα, να κάνει ο Σωκράτης έναν ολόκληρο δίσκο με το μεγάλο Βασίλη Καρρά. Κανείς δεν μπορεί ν' ακούσει μόνο ένα (κομμάτι).





8.11.13

ΛΑΪΚΑ - Μιχάλης Παρασκάκης


Αδυνατώντας να μιλήσω για ολόκληρο δίσκο, θα περιοριστώ και γω σε ένα τραγούδι.
Ένα τραγούδι που έχει όλα τα στοιχεία ενός τραγουδιού για να το σιχαθώ.
Υπερδραματική λυρική μελωδία, άθλια χορωδιακά, ηλίθια μπασογραμμή, σφυροκοπημένο πιάνο, αταίριαστα ντραμς και εκείνο τη φρικτό μείγμα λαϊκού με ροκ (ο θεός να το κάνει) που ήταν τόσο της μόδας. Ο λόγος για το "θα με δικάσει ο κούκος και τ' αηδόνι", την πρώτη εκτέλεση με τη Μπέλλου.
Επιπλέον δε μπορώ να πω πως οι στίχοι του μου λένε κάτι, δε μπορώ να ταυτιστώ, ίσως γιατί μιλάει για κάτι πολύ παλιό.
Έχει όμως ένα ακόμα στοιχείο, ένα στοιχείο που με κάνει να βουρκώνω κάθε που το ακούω, που με ανατριχιάζει, που μου μεταδίδει τόση θλίψη, αυτόματα, χωρίς κανέναν έλεγχο και που με βυθίζει σε σκοτεινά, πηχτά, ζεστά νερά. Δε θα πω ποιο είναι αυτό το στοιχείο, είναι κάπως τετριμμένο και αναμενόμενο και εύκολα το καταλαβαίνει κανείς. Αρκεί να ακούσει το τραγούδι.
Θυμάμαι το άκουσα μια φορά σε ένα μπακάλικο στα Χανιά που μπήκα να πάρω γραβιέρα και αμέσως η γραβιέρα μεταμορφώθηκε σε σημαίνον, οι άνθρωποι μέσα στο μπακάλικο, τα προϊόντα στα ράφια ήταν σα να απόκτησαν ένα βαθύτερο, αλλόκοτο νόημα. Το ίδιο κι ο μπακάλης ο οποίος δίνοντάς μου τα ρέστα αναστέναξε "ουφφφ" και γω έγνεψα με νόημα "ξέρω…". Για μια στιγμή ο μπακάλης και γω κολυμπήσαμε στο ίδιο νερό.

6.11.13

ΛΑΪΚΑ - ΚΕΜΑΛ


Ολόκληρο λαϊκό δίσκο δεν έχω ακούσε ποτέ για αυτό θα μιλήσω για το αγαπημένο μου λαϊκό τραγούδι το ποίο για πάντα θα είναι το Χαροκόπου 1942 -1953 (Εφτα Νομά) του Άκη Πάνου. Όποιος προέρχεται από μια οικογένεια της εργατικής τάξης, μπορεί να αναγνωρίσει στους στίχους του κομματιού κάποιες κλασσικές εικόνες της ζωής ενός ελληνικού "white trash" στου οποίου είμαι μέλος εδώ και 35 χρόνια.
Ένα μικρό δυάρι ή και γκαρσονιέρα που μια οικογένεια θα έπρεπε να μοιραστεί και να επιβιώσει. Αδέρφια που κοιμούνται σε καναπέδες η ντιβάνια χωρίς να γνωρίζουν την ένοια του "παιδικού δωματίου". Το τρομαγμένο βλέμμα του πατέρα σου που γυρνόντας από την δουλειά θα έπρεπε να αντικρίσει το θέαμα μιας στίβας με λογαριασμούς.
Την έλλειψη χώρου που έκανε την πρόσκληση των φίλων σου στο σπίτι σχεδόν αδύνατη. Το τραγούδι τελειώνει με του θρυλικούς στίχους "Εφτά νομα χωρίς ελπί / σ'ενα δωμά μισογιαπί / Ποιός να φωνά και τι να πει". Δεν νομίζω οτι θα μπορούσε κανείς να εκφράσει καλύτερα την παράνοια της ζωής μέσα σε μια οικογένεια της εργατικής τάξης.

5.11.13

ΛΑΪΚΑ - Duncan tee


Στην ερωτηση που ελαβα σχετικα με το ποιος ειναι ο αγαπημενος μου λαϊκος δισκος, η απαντηση δυστυχως ειναι δυσκολη. Εαν τωρα μου ζητουσαν να πω ποιο ειναι το αγαπημενο μου κομματι, κατι μπορει και να γινοταν. Καπου μεταξυ του 'και ποια θυσια, ποια θυσια, εχει κανει αυτη για σενα' με το λυτρωτικο, σχεδον στα ορια 'καθαρσης' με ορους αρχαιου δραματος, 'και θελω θα ρθω να σ'αρπαξω απο την αλλη, να τη ρωτησω με τα ματια δακρυσμενα', του σπαραχτικου μονολογου-ξορκισμα του 'προσκλητηριου που του επεσε απο τα χερια', μεχρι το 'με το τρικυκλο ηρθαν γυφτοι (και εκάναν σαματα)' του μεγαλου τραγουδοποιου Ζωρζ Πιλαλι, το οποιο θα ηταν και μεσα στην επικαιροτητα αυτη τη στιγμη, κατι θα μπορουσα να διαλεξω. Ομως για ολοκληρο δισκο, δεν εχω αποψη.

Πως να εχω δηλαδη αφου δεν νομιζω να εχω ακουσει ενα ολοκληρο 12ιντσο με λαϊκα ασματα, ποσο μαλιστα να εχω ακουσει αρκετα ωστε να επιλεξω και το καλυτερο. Διοτι οσο θυμαμαι, οταν εψαχνα τους δισκους του πατερα μου καπου αναμεσα σε κατι βουλγαρικα φολκορ συγκροτηματα, το Ντελάιλα του Tom Jones και τα αριστουργηματα του Joe Dassin, οταν εφτανα στα Νησιωτικα του Παριου, στον τριπλο του Χατζη με την Μαρινελλα, στην Ελπιδα, στον Δακη και στους Νταλαρες, κοιταγα αριστερα-δεξια να βρω το πιο αιχμηρο αντικειμενο που θα μπορουσαμε να εχουμε στο βαρυ συνθετο που ηταν παραδιπλα.

Βεβαια, θα μπορουσε καποιος να με ρωτησει, 'καλα οταν πηγαινατε κυριακατικες εκδρομες με το αυτοκινητο, δεν παιζανε λαϊκα στο κασσετοφωνο του αυτοκινητου?' Και θα απαντησω. 'Όταν πεθαίνει ο πατέρας της, η Άννα-Μαργκό (Βούλα Χαριλάου) φεύγει από το πατρικό της σπίτι και πηγαίνει να μείνει σ' ένα ξενοδοχείο, εγκαταλείποντας τη μητέρα της (Αθηνά Μιχαηλίδου) και τον αδελφό της Αλέξανδρο (Θανάση Μυλωνά), καθώς είναι δυσαρεστημένη μαζί τους για το θέμα της κληρονομιάς. Δέχεται ένα απειλητικό τηλεφώνημα από κάποια που παρουσιάζεται ως Εύη Λινάρδου, και ζητά τη βοήθεια ενός φίλου της που είναι δικηγόρος του Τώνη Καρζή (Μιχάλη Νικολινάκου)'.

Οπως και να 'χει, το προβλημα παραμενει το ιδιο. Εμεις, μια γενια που περιμεναμε ευλαβικα το Μουσικοραμα μπας και ξεστραβωθουμε λιγακι, το οποιο ουτε λιγο ουτε πολυ σε καθηλωνε με το ποστ-μοντερνιστικ κλιπ των τιτλων στην αρχη της εκπομπης με ολα αυτα τα χρυσαφο-ασημενια προσωπα να εναλλασονται και τον ελεκτρομινιμαλ ηχο λες και ημασταν ετοιμοι να απογειωθουμε στο διαστημα, δεν σου αφηνε περιθωρια να κοιταξεις πισω. Βεβαια υπηρχε και η βοηθεια που σου ερχοταν απο γονεις/συγγενεις, οι οποιοι μολις το βλεπαν σχεδον φιλικα σου λεγαν 'μα αυτοι παιρνουν ναρκωτικα βρε' και κατι τετοια παρομοια. Οποτε, οταν η επιλογη ηταν να γινει μεταξυ καποιου που παιρνει ναρκωτικα και καποιου που πινει τζονυ-κολα και τραγουδαει 'βρε μελαχρινακι, βρε μελαχρινακι', 'ειναι γατα, ειναι γατα, ο κοντος με τη γραβατα', 'πες μου που πουλαν καρδιες', 'τη σκοτωσα γιατι την αγαπουσα', νομιζω το να κατευθυνθεις προς τον τυπο ή τους τυπους που επαιρναν αυτα τα ατιμα τα ναρκωτικα, ηταν μονοδρομος.

Ετσι βεβαια που τα λεω ο μπαγασας, ειναι σαν να θελαμε να ακουσουμε και δεν μας αφηνανε διαφοροι ασταθμητοι παραγοντες, οπως οι επιλογες των τιτλων, οι θεματικες των τραγουδιων, το πλουσιο λεξιλογιο των στιχων, η ποιοτητα των casio που χρησιμοποιουσαν για ηλεκτρονικους ηχους, το μαλλι 'χαιτη', η λαχουρια για πουκαμισο, το δασυτριχο στηθος φορα-παρτιδα, το χρυσο δαχτυλιδι στο μικρο το δαχτυλακι, η επιλογη του φτηνου γουίσκι, τα αλαλαγματα της φωνης, η καθυστερημενη προσχωρηση στο αρμα του political correctness, η ξεκαθαρη σταση του σε ζητηματα οπως η θεση της γυναικας στο μετα-Βιομηχανικο τοπιο του υστερου καπιταλισμου, το ακρατο εμπορευματοποιημενο μοντελο βγαζω-εναν-δισκο-και-τα-παιρνω-χοντρα-απο-τη-νυχτα, η οικολογικη καταστροφη απο το κοψιμο χιλιαδων λουλουδιων (αν και εδω μπορουμε να κανουμε μια παρεμβαση υπερ του ανοιγματος πολλων θεσεων εργασιας στη βιομηχανια πιατων…), και αρκετοι αλλοι παραγοντες που μπορει να μας διαφευγουν.

Και φτανουμε στο μεγαλο ερωτημα 'what else have τα λαϊκα ever done for us? Εκτος πχ της διασκευης του Ξενου του Καμυ, στο απαραμιλλο 'Εγω ο Ξενος', της διατριβης πανω στη θεωρια της Παραψυχολογιας και την επεξηγηση των ηλεκτρομαγνητικων κυματων του εγκεφαλου με το concept LP 'Τηλεπαθεια' του ΛεΠα, τα ζωντανα ερωτηματα διπολικης διαταραχης οπως φαινονται στην δευτερη πλευρα του δισκου του Γιωργου Μπουλουγουρα 'Εγω για σενα', οπου πρωτα θα απευθυνθει με το 'Μεινε', για να τραγουδησει ευθυς αμεσως στο επομενο κομματι 'Φυγε λοιπον', τις ρηξικευλευθες προτασεις εκσυγχρονισμου της χωρας απο τον Γιωργο Γερολυματο 'Δε σου ζητησα μητρωο', τις μαθηματικες ακροβασιες της Ριτας Σακελλαριου με τις δυο εικασαρες που ειναι σαν μια σαρανταρα, το ειρωνικο ταξικο σχολιο της Δουκισσας, στον ομωνυμο δισκο του 80 'Το χω λυσει το προβλημα', την προφητικη ρητορεια της Στανιση 'Θα γινουν Ταραχες' ηδη απο το τελος της δεκαετιας του 80, την Ψυχαναλυτικη Θεωρια του Οιδιποδειου Συμπλεγματος με το 'Συγνωμη Μανα μου' του Δημητρη Κοντολαζου, τις αναφορες στο Σουρεαλιστικο κινημα με το 'Οταν ανθισει η θαλασσα' του Σπυρου Ζαγοραιου, την κλωτσια στα αρχιδια του κατεστημενου με το 'Δεν Παντρευομαι' της Λιτσας της Διαμαντης ή εστω το Φαουστικο κλεισιμο του ματιου απο τον Πολυ Κερμανιδη στο 'Που πουλανε νειατα' σε ενα γεματο απο νοηματα δισκο του 1988. Να ξανακανω το ερωτημα ή εχουμε παρει την απαντηση μας?

Η απαντηση φυσικα δεν ειναι στους Σεξ Πιστολς κυριε Πετροχειλε. Η απαντηση ειναι στις ιστοριες-μυθους με τις οποιες μεγαλωσαμε για μπουζουκτσηδες να παιζουν αλα Τζιμι Χεντριξ, με το μπουζουκι πισω απο το κεφαλι και να τα σπανε στο τελος, τις ιστοριες του Θανου Αλεξαντρη για τραγουδιαρες να τα φτιαχνουν με μαναβηδες για να εχουν κανενα τζαμπα λαχανικο, για τα 'κατεστραμενα' μαγαζια στη μεση του πουθενα σε Λαμιες, Λαρισες και τα λοιπα οπου αγροτες που μολις ειχαν τελειωσει απο τις γεωργικες τους εργασιες, εμφανιζονταν με τις γαλοτσες για να ακουσουν τα ασματα (ανω τελεια) οι απαντησεις βρισκονται στην αισθητικη πρωτοπορια των αφισων που διαφημιζουν τις εμφανισεις τους, στα εξωφυλλα των δισκων, στην ταπεινοτητα των αιοδων, στην εκ βαθεων και σχεδον ακαδημαϊκη προσεγγιση που δειχνουν οι ακροατες στα τραγουδια, στο ηθος των επιχειρηματιων που προωθουν τετοιου ειδους πρωτοβουλιες, στα βαθια νεο-ρεαλιστικα οπτικοακουστικα πλανα που υφαινουν οι συνθετες, στο δραμα του νυχτοκαματου, στη λαϊκη καταγωγη των πρωταγωνιστων, στην αυτοδιδακτη εκπαιδευση των φωνητικων τους ικανοτητων...θα γραφα κι'αλλα αλλά πλησιασαμε στις 1000 λεξεις και πληρωνομαι μονο για τοσες.

Αντε...μπονους ρε μουτρα:
Και ποια θυσια, ποια θυσια, ποια θυσια εχει κανει αυτη.....ΓΙΑ ΣΕΕΕΕΕΕΕΕ-ΕΕΕΕΝΑ

electrickniferecords

ΛΑΪΚΑ - minus_one


Ο αγαπημένος μου λαϊκός δίσκος είναι "Μανώλης Χιώτης / Μαίρη Λίντα - Το Τελευταίο Ηλιοβασίλεμα", τον είχε ο πατέρας μου σε βινύλιο και θυμάμαι που μία στο τόσο τον έβαζε να παίζει όταν είχαμε κόσμο στο σπίτι, ήταν δίσκος για ιδιαίτερες περιστάσεις, εγώ μάλλον το μισούσα να ακούω τέτοια μουσική τότε . Μεγάλωσα και έβαλα τον δίσκο να τον ακούσω εντελώς από περιέργεια και τότε τον εκτίμησα για τα καλά, έχει όλο το πακέτο, μουσική, λόγια, ύφος όλα σε αυτόν τον δίσκο είναι τρομερά.




ΛΑΪΚΑ - Κatou



Αγαπημένος λαικός δίσκος μου είναι το 7'' που έβγαλε ο Στράτος Διονυσίου το 1968 με τραγούδια του Άκη Πάνου "Και τι δεν κάνω/ Γιατί καλέ γειτόνισσα". Εκτός του ότι ο Στράτος Διονυσίου υπήρξε για μένα ο πιο αυθεντικός λαϊκός τραγουδιστής που πέρασε από την Ελλάδα, τα τραγούδια του μου μιλούσαν από παιδί - ο ρυθμός, η ερμήνεια - και ας μην είχα γνωρίσει τον έρωτα τον οποίο τραγουδούσε και εξυμνούσε. Αποφάσισα να επικεντρωθώ σε αυτό το single γιατί το Γιατί Καλέ Γειτόνισσα ήταν τραγούδι-αιτία και πολλάπλές καταστροφές μέσα στο σπίτι μου (βλέπε σπάσημο πιάτων, τουφεκιές στο ταβάνι του σπιτιού κλπ) αλλά και γιατί κλείνει πλέον τα 45 χρόνια "ζωής" και συνεχίζει την διαχρονική του πορεία ακάθεκτο.
Και μετά το "Και τι δεν κάνω" σε κάνει να θέλεις να τραγουδάς από τον πρώτο στοίχο του και νιώθεις ερωτευμένος με το τίποτα.

Αμαρτία μεγάλη
μια καρδιά που για σένα λαχταράει και πεθαίνει
να τη βλέπεις σαν ξένη

Και τι δεν κάνω
για να βρεθώ στην αγκαλιά σου τι δεν κάνω
και μ' αποφεύγεις σαν αλήτη, σαν ζητιάνο
κάθε στιγμή.


με αγάπη,



ΛΑΪΚΑ - arte fiasco


Την ελληνική λαϊκή μουσική την έμαθα ουσιαστικά από την δισκοθήκη του πατέρα μου, μεγάλου λάτρη του Ζαμπέτα πρωτίστως αλλά και όλων των υπολοίπων "ιερών τεράτων" της ελληνικής λαϊκής μουσικής παράδοσης.
Κάποια μέρα λοιπόν, γύρω στα 15 πρέπει να ήμουν, ψαχουλεύα τα παλιά βινύλια του μπαμπά και, εκμεταλλευόμενος και την απουσία των γονιών, άρχισα να τα βάζω στο πικαπ του σαλονιού. Ζαμπέτα, Παπαϊωάννου, τα μικρασιατικα του Καλδάρα, διάφορες ρεμπέτικες συλλογές, Μπιθικώτσης και άλλοι πολλοί.

Όπου πέφτει το μάτι μου σε ένα διπλό βινύλιο με τίτλο Το Χάραμα: Τραγούδια και Ταξιμια του Βασίλη Τσιτσανη. Τον ήξερα τον Τσιτσανη. Δηλαδή ήξερα ότι ήταν από τους υποτιθέμενους "μεγάλους" της ελληνικής μουσικής, πρέπει να είχα δει και κανά ντοκυμαντέρ της ΕΡΤ, θυμάμαι ότι μας είχε παει και ο πατέρας καμία Κυριακή σε μια ταβέρνα με το όνομα Χάραμα κάπου ψηλά στην Καισαριανη. Αλλά να κάτσω να ακούσω προσεχτικά, ποτέ.

Βάζω τον πρώτο δίσκο στο πικαπ και διαβάζω το εσωτερικό του διπλού δίσκου: ηχογραφημένο στην κουζίνα της ταβέρνας Το Χάραμα, από μουσικολόγο της Ουνέσκο που καταγράφει την ελληνική λαϊκή παράδοση, μετά το πέρας της κανονικής βραδινης εμφάνισης του Τσιτσανη στο μαγαζί. Μπουζούκι, κιθάρα, μπαγλαμάς. Αυτά.
Η κούραση εμφανής στην, ούτως η άλλος, μη κλασική φωνή του Τσιτσανη, τραγούδια πασίγνωστα, τραγούδια πιο άγνωστα, αυτοσχεδιασμοί και ταξιμια.
Περιέχει την αγαπημένη μου εκτέλεση του, κατ´εμε, πραγματικού Εθνικού Ύμνου αυτής της χώρας (Συννεφιασμενη Κυριακή), και παραμένει ένας από τους πιο μαγευτικους δίσκους που έχω ακούσει ποτέ.
Μάλιστα, κάθε φορά που ξένο συγκρότημα μας ζητάει κάποιον δίσκο ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, τους συστήνω πάντα αυτόν. Το cd δηλαδή, γιατί το βινύλιο από ότι έχω δει κοστίζει πλέον άνω των 100€. Και δεν πρόκειται να το πουλησω ποτε.


Φίλιππος

Αrte Fiasco


ΛΑΪΚΑ - Άγγελος κυρίου

όχι λάθη, πάντα λάθη- χειμερινοί κολυμβητές


Σκέφτομαι ότι οι χειμερινοί κολυμβητές είναι κομμάτι εκείνου που αναφέρει*, ο Χρήστος Βακαλόπουλος, ως υπόγεια ελλάδα**.
Ο δίσκος είναι ζωντανή ηχογράφηση μιας συναυλίας που έδωσαν στον Λυκαββητό το 1995, είναι ο πρώτος που κράτησα και κείνος που άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά μου, οδηγώντας με, αρχικά, σε αυτό που ήταν λαϊκό και ονομάστηκε ρεμπέτικο και αργότερα σε αυτό που ήταν δημοτικό και ονομάστηκε παραδοσιακό ***. Περιέχει εκτελέσεις τραγουδιών που έγιναν αγαπημένα και αποτελεί μια μικρή γεύση του απόλυτου όπως θεωρώ και σημειώνω στο μυαλό, ίσως χαζά-ίσως γλυκερά, κάθε ζωντανή εμφάνιση των χειμερινών κολυμβητών.

Ας μου επιτραπεί να κλείσω, αντιγράφοντας, εδώ από κάτω, τους στίχους του τραγουδιού λειψά μου χαμογέλασες το οποίο εμφανίζεται και στον πρώτο τους δίσκο σε στίχους-μουσική του Αργύρη Μπακιρτζή

Λειψά μου χαμογέλασες, γιατί έβλεπε η μαμά σου
και όλοι τριγύρω ήταν γνωστοί κι εγώ ξενός στον Πρίνο.

Κι η αδελφή σου γύρισε τα μάτια της που κρύβουν
όλες τις χάρες του Μαγιού, τα μάγια όλα του κόσμου.

Γρήγορα με πλημμύρισαν του έρωτα τα πάθη,
ώσπου της νύχτας οι φωνές μάς τράβηξαν κοντά τους.

Ο άνεμος μας έσουρε στο Κάστρο και στη Βίγλα
κι απ΄το Πουρί μάς κύλησε προς τα λωβοκαλύβια.

Το μονοπάτι πήραμε οι τρεις μας μες στα κρίνα,
"στ' Πολίτ' τη βρύσ' '' σταθήκαμε για μια φωτόγραφία,
το μονοπάτι πήραμε οι τρεις μας μες στα κρίνα.



*απόσπασμα της συνέντευξης στο ντοκιμαντέρ του Σταύρου Καπλάνη για τον Βακαλόπουλο



** ''μια έλλαδα που υπάρχει μόνιμα και διαρκεί ό, τι και να συμβαίνει στην επιφάνεια'', η υπόγεια ελλάδα που παρουσιάζεται και ξεδιπλώνεται στο έργο του, στο έργο του Σταύρου Τσιώλη και φυσικά στην συνεργασία τους



*** σύμφωνα και με την γιαγιά μου

Άγγελος κυρίου


3.11.13

22.10.13

20.10.13

12.10.13

#6 Paradise Lost

23.9.13

Little Annie interview for 06:00am




06: How have you felt today?

Happy laced with trepidation

06: What is home? What is a city? What is a jungle?

Its my favorite place to be -my apartment -but New York itself has been a bit generic lately- waiting for it to change again - The jungle is where I m writing from-Mexico (well theres a mangrove alligators and iguanas about half mile from where I m sitting so the jungle is close-

06: Why is it that you can't sing the blues while drinking milk?

Because dairy products are awful for the vocal chords- and you cant fake the blues - if you ain't lived it it sounds disingenuous no matter what you be drinking-

06: All the radios in the world start to broadcast the same song simultaneously. Which song would you like it to be?
AS by Stevie Wonder -

06: What time do you get up in the morning? Do you look in the mirror when you get up?

I got up at 6.15 but had slept so badly ended up going back to bed till 9,- I usually do look in the mirror - guess
I do..

06: What did you do for fun when you were a teenager?

Trouble, Hitch hiked with my friend Diane to meet people - hung out in the park- heroin

06: Are you afraid of falling in love?

No -Im afraid of not falling in love-

06: Have you ever had any big disappointment? What has been your biggest disappointment?

Yes, too many to list- but I bounced back -if you mean one I couldn't bounce back from quickly, one without redemption , yes, but its locked in my heart -not for the public and still cant understand it, so till i know what it means Im unable to discuss it -

06: If someone could be cuddling you right now, who would you want it to be?

my dog, My family, Michael Jackson, liked to have cuddle him, Clive Owens-Michael Kenneth Williams (the guy who played Omar on The Wire

06: Did you ever take acid?

Yes , as a teenager

06: Do you think that people should live in outer space?

No-we have to learn how to live on earth first-

06: Were you the coolest kid in high school?

Only went for 1 year and I was too hip to be cool -

06: Have you ever lost your interest in music? If yes, why?

Yes - when life has overwhelmed art - and at times when the business clogged up my ears with nonsense - frustration -times when you just want to get to work but have a mountain of business blocking the way -

06: Do you have a favorite song?

Yes

06: What is your idea of happiness?

being being on stage, singing, knowing my loved ones are safe, cuddling my dog, singing along with my favorite song while painting -everything thats not unhappiness

06: What is your inspiration?

all that is, all that could be, all that shouldn't be /

06: Do you think that your music is sexy?

Sometimes

06: What made you decide to become a musician ?

never really decided - my voice has a mind of its own

06: What on your body is hurting or bothering you?

I have the flu right now so everything

06: What is on your wrists right now?

a braces, a silver and topaz bracelet – tattoos

Can you send us a picture of someplace or something that best illustrates your current state of mind to post along with your answers?
[see above]

06: THANK YOU VERY MUCH!!!

Thank You!





17.9.13


λαλο






4.9.13



31.8.13

electric knife


29.8.13

Virilio - Signature

VIRILIO / SIGNATURE
Refraction without the appearance of colour.

Credits
Corinna Triantafyllidis: tympani, tamtam, synthesizer, drum machine, voice.
Dimitris Papadatos: electronics, guitar, turntables, synthesizer, voice.
Recorded in Acacia Studio – Athens Greece (2013)
Written & Performed by Virilio.
Produced by Dimitris Papadatos & Corinna Triantafyllidis.
Mastered by Martijn Comes.

Thanks: Constantine, Martijn, Daria.

22.8.13

nihilist spasm band 'breaking wind' LP


As nicolas was heading for his roaring forties birthday, we were wondering whether we should issue a release to celebrate the occasion or should we throw a party or whatever. On the one hand lots of radical changes had taken place in the rekem HQ during the last year and found the four of us in a state of flux. On the other, a release idea to which you can always return and use as a sound diary, was bringing shivers from the absurd heyday and ultimately we couldn't resist the idea of doing one. Whom to invite for it? Without any second thought, the name of the Nihilist Spasm Band stuck to our minds. A band of friends who -for nearly half a century- hold regular Monday-night meetings/improvisations, their music has been a companion to our explorations in the world of obscure music, ever since our first encounter with it almost 23 years ago. And the recording and title the NSB suggested to us couldn't have fit any better, marking a crossroads in our lives with their free-as-the-wind sound that will now accompany new journeys.













Michael Adamis Electroacoustic Works
















Rekem and Mafia presents:
MICHAEL ADAMIS
A Selection of Electroacoustic Works 1964-1977
(Deluxe 2xCD & booklet)

(rekem03/mafia02)

"Absolutely essential release of one of the most prominent personalities in the music world. Michael Adamis was recognised as a pioneering composer who created a contemporary musical genre upon the Greek tradition. He has managed to create an original electroacoustic soundscape, leaving a clear aesthetic mark among contemporary and Byzantine music. These works offer a remarkable example of his pioneering and diverse creative course, revealing a search for new means of expression. Tape, voice, distortion, concrete and electronic sounds, use of early synths. For the first time a Super Deluxe Double CD & Booklet edition is released with a selection of previously unreleased electroacoustic works from the 1964-1977 period."

13.7.13


10.7.13

let s go to russia



Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε το ηθικό χρέος κάθε ανθρώπου απέναντι στους πολίτες που κατοικουν το σώμα του, αυτόν τον πολυσύνθετο αστερισμό από κόκαλο. 
     Κυβέρνηση αυτών των πολιτών είναι η ανθρώπινη συνείδηση, που δεν πρέπει ποτέ να ξεχνά πως η ανθρώπινη ευτυχία είναι το σύνολο των κόκκων άμμου της ευτυχίας όλων των υπηκόων της. Ας διαφυλάξουμε τον κόσμο τους κι ας θυμόμαστε πάντα πως κάθε τρίχα στο ανθρώπινο κεφάλι είναι ένας ουρανοξύστης, που απ' τα παράθυρά του χιλιάδες Σόνιες και Κόλιες κοιτούν τον ήλιο. 


και


Όμως η εξίσωση της ανθρώπινης ευτυχίας βρέθηκε και λύθηκε μόνο όταν οι άνθρωποι κατάλαβαν πως περιελίσσεται σαν μία αδύναμη κληματαριά γύρω από τον κορμό του κόσμου. Να ακούς το θρόισμα των καλαμιών, να αναγνωρίζεις τα μάτια και την ψυχή ενός φίλου σ' ένα καβούρι που πλαγιοδρομεί στην ακροθαλασσιά με τη δαγκάνα του υψωμένη, δίχως να ξεχνά τους πολεμικούς κανόνες - αυτά δίνουν μεγαλύτερη ευτυχία από όλα εκείνα που φέρνουν δόξα ή τη λαμπρή φήμη ενός, ας πούμε, στρατηλάτη. 
     Η ανθρώπινη ευτυχία είναι ένας δευτερογενής ήχος. Περιελίσσεται και περιστρέφεται γύρω από τον θεμελιώδη ήχο του κόσμου. 
     Η ευτυχία είναι το χλωμό φεγγάρι που γυροφέρνει τις Γαίες που κυκλώνουν τον Ήλιο, τα αγελαδίσια μάτια μίας γατούλας που ξύνει τ' αυτί της, τα χαμομήλια την άνοιξη, τον παφλασμό των θαλάσσιων κυμάτων.
     Αυτοί είναι οι θεμελιώδεις ήχοι της ευτυχίας, οι σοφοί πατέρες της, η παλλόμενη σιδερένια ράβδος που είναι αρχαιότερη από την οικογένεια των φωνών. Μ' ένα λόγο, ο άξονας περιστροφής της. 
   Να γιατί τα παιδιά της πόλης, ξεκομμένα από τη φύση, είναι πάντοτε δυστυχισμένα ενώ για τα παιδιά του χωριού η ευτυχία είναι κάτι αξεχώριστο σαν τη σκιά τους. 
     Ο άνθρωπος άρπαξε την επιφάνεια του Πλανήτη από τη σοφή κοινότητα των ζώων και των φυτών και ζει τώρα μες στη μοναξιά. Δεν έχει κανέναν να παίξει κυνηγητό ή κρυφτό. Στο άδειο δωμάτιο τον περιβάλλει το σκοτάδι της ανυπαρξίας, δίχως συντρόφους, δίχως παιχνίδι. Με ποιόν να διασκεδάσει; Ολόγυρά του ένα κενό "όχι". Οι ψυχές των ζώων, εξόριστες από τα σώματά τους, ρίχτηκαν πάνω του και τώρα οι στέπες του είναι υποταγμένες στο δικό τους νόμο.
     Χτίσανε πόλεις των ζώων μές στην καρδιά του.
     Θα 'λεγες πως άνθρωπος πνιγόταν από τον ίδιο του τον άνθρακα.
     Η ευτυχία του ήταν μια κάσα τυπογράφου απ' όπου έλειπαν πολλά αριθμητικά ψηφία, στοιχεία απαράιτητα για κάθε υπολογισμό, τα δύο, τα τρία. Και χωρίς αυτούς τους αριθμούς το Μέγα Πρόβλημα δεν μπορεί να τεθεί. Τους έπαιρναν μαζί τους στον τάφο τα ζώα αποχωρώντας, τους ατομικούς αριθμούς του κάθε είδους.
     Ολόκληρες πράξεις της εξίσωσης της ευτυχίας εξαφανίστηκαν, σαν σκισμένες σελίδες κάποιου χειρόγραφου. Το σκοτάδι έπεφτε απειλητικό.
     Αλλά τότε συνέβη ένα θαύμα: θαραλλέα πνεύματα ξύπνησαν τον Ιερό φαιό πηλό που καλύπτει κατά στρώματα τη γη, ξύπνησαν την κοιμωμένη της ψυχή από ψωμί και κρέας. Η Γη και πάλι έγινε τροφή, και κάθε κοιλάδα γιορτινό τραπέζι. Στα ζώα και τα φυτά αποδόθηκε ξανά το δικαίωμα στη ζωή, αυτό το υπέροχο δώρο. 
     Κι εμείς είμαστε πάλι ευτυχισμένοι: ένα λιοντάρι κοιμάται στα γόνατά μου κι εγώ κάθομαι εδώ καπνίζοντας το αέρινο γεύμα μου. 

Βελιμίρ Χλέμπνικωφ, Ζαούμ