Ηταν κατι που επρεπε να γινει, μια συλλογη με τα τραγουδια που διαλεξε ο Αγγελος και καποια λιγα που διαλεξα εγω για να τα παιξουμε ως Staub und Kreide στην Ξανθη για τα τελευταια της absurd του Νικόλα Μαλεβίτση.
Αργησα να κολλησω τα τραγουδια το ενα μετα το αλλο γιατι τα ακουγα σκορπια στο δρομο και ολο ελεγα, πω δεν προκειται να ακουγετε το μιξ, πολλα αργοσυρτα μαζεμενα, μεχρι που μου ειπα, δεν πειραζει, σημασια εχει η σειρα με την οποια θα μπουν και τωρα που εχω κανει ηδη την πρωτη ωρα του μιξ ανακαλυπτω οτι ουτε η σειρα εχει σημασια αλλα η διαθεση του αυτιου μου που μεσα στο θορυβο της πολης θελει μονο ηπειρωτικα και τσιφτετελια κουντουρο, μπουρακα, λουαντα, λιζμποα.
Οι δικαιολογιες της ημερας:
Ειναι μια συλλογη ουτε καλη ουτε κακη, καποια τραγουδια δενουν τελεια, άλλα καθολου, ειναι μια απλη συλλογη, μια συλλογη με θεμα το χρονο, την αναμονη, το ποσα τραγουδια μπορει να αφιερωσει κανεις στον εαυτο του, ποσα μπορει να του αφιερωσει ο ετσι του και τις σκεψεις με την ολοκληρωση του μιξ που λενε οτι ο Prince
ειναι ε τ η φ ω τ ο ς μπροστα απο ολους τους μουσικους που ειναι ετη φωτος μπροστα, τους κουναει το παντζακι του με ναζι μεσα σε μια ροζ λιμουζινα πανω στο συννεφο νουμερο εννια και τους λεει πριν δαγκωσει ενα περιεργο φρουτακι:
"παρατηστε τα μαγκες, ο,τι γραφετε θα σβηνεται και ο,τι κλανετε θα πινετε, αιωνια,
τσομπ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου