ροχαμπιλι -give me the night.

το θεμα ειναι οτι δε σακουω που ροχαλιζεις οταν κοιμαμαι. 
Ο ορυλα στην ερωτηση μου σε σχεση με το πως αντιλαμβανομαστε τον ηχο οταν κοιμομαστε μου ειπε οτι γενικα οταν κοιμομαστε δεν ακουμε τιποτα εκτος απο καποιες εντελως τυχαιες στιγμες που η ακοη ενεργοποιειται αυτοβουλως και αυτονομα και μπορει να ακουσουμε ο,τι παιζει εκεινη την ωρα. Για αυτο και μερικες φορες δεν ξυπναει κανεις με τιποτα αλλα μερικες φορες μπορει να ξυπνησει και με καποιον ηχο πολυ ελαφρη. Αν υποθεσουμε οτι μες στον υπνο μου οταν ενεργοποιειται η ακοη και πιανει το ροχαλιτο σου στο ονειρο μου μετατοπιζομαι και βρισκομαι σε παραλια και το χρ χρ ειναι το κυμα τοτε ολη την ωρα που δε σακουω την καταναλωνω στο να ονειρευομαι απλα οπουδηποτε αλλου και σε οποιοδηποτε εννοιολογικο πλαισιο. Δηλαδη μπορουμε να πουμε οτι χωρις το ρυθμικο χρ χρρ των κυματων δεν παιζει παραλια. Ετσι μπορω να εξηγησω το γεγονος του οταν βλεπω οτι βρισκομαι σε μια εκκλησια με μια χορωδια απο θυμωμενα πιτσιρικια, ξαφνικα ενεργοποιειται αυτοματα και για κλασμα του δευτερολεπτου η ακοη και σε ακουω να ροχαλιζεις απλα ηρεμα, στα καπακια η εκκλησια γεμιζει νερο και βρισκομαι να κολυπμαω εκει μεσα. Εννοειται οτι το οτι παραλληλα με το κολυμπι στα ιερα νερα βλεπω και να μαγειρευω αρακα σε σουρωτηρι και τα μπιζελια φευγουν αργα απο τις τρυπες και επιπλεουν και προσπαθω να τα επαναφερω με την τρυπητη κουταλα αλλα φευγουν κι απο κει και ξανακαταδυονται στο νερακι αργα και τα θυμομενα παιδακια απο τη χορωδια φαινονται να μη γουσταρουν και πολυ που ειμαι εκει, ειναι κατι που μπορω να εξηγησω μονο με βαση τη φαση φιλε στην οποια βρισκομουν εκεινη την ημερα. Τελικα δε νομιζω οτι το ροχαλιτο ειναι μονο κυμα στο ονειρο μου, γιατι αν την περισσοτερη ωρα δεν ακουω τιποτα και ξαφνικα εκει που σκοτωνω το κεφαλι του δολοφονου σε τετραπλη κιτρινη πετσετα και ειναι η αρχη της ιστοριας αλλα τη βλεπω στο τελος του ονειρου σαν εξτρα, πεταγετε στο τελος ο δολοφονος απ την πετσετα υπο μορφη ζουζουνιζωντων μυγακιων (6-7), οπου ζουζουνισμα ισον ροχαμπιλι, απο τα οποια το ενα μεγαλωνει για να γινει ο δολοφονος που μπαινει απο το τζαμι, ειναι ξεκαθαρο οτι το ροχαλιτο αναλογα με τα χαρακτηριστικα του, ερχεται και μεταμορφωνεται ανα περισταση οχι μονο σε ρυθμικη υποκρουση καποιων στιγμων του ονειρου αλλα καθοριζει την πλοκη και τα σημεια που εμφανιζονται. Και γαμω τους γαλλους φιλοσοφους ναπουμε. Φυσικα εχοντας συνειδηση του τι ειναι ενα ονειρο και που οδηγει τους τροπους αφηγησης και το συγκεκριμενο αποτελεσμα της μετα αφηγησης τους στο συγκεκριμενο μπλογκ, δε μπορουμε να τα ποσταρουμε και τοσο συχνα, οποτε κατσει και ασυδωτα ενω κανονικα ετσι θα πρεπε, με βαση τις χαλαρες σκεψεις και την αγαπη του τυχαιου. Ή που το παιρνει αποφαση κανεις και δημιουργει κατι βασισμενο εξ ολοκληρου στο ονειρο, απειρα παραδειγματα, ή που φιαχνει κατι μια ιστορια ενα γραπτο μια ταινια, και οταν το πραγμα φτανει στο απροχωρητο, περναει στην αποτυπωση του ονειρου κι εκει κανονικα ειναι που εχουμε και τις καλυτερες στιγμες απο δημιουργηματα, επισης απειρα παραδειγματα ονειρικων στιγμων, παραζαλης και ψευδαισθησεων παναγιτσα μου δωσε μου δυναμη. Φυσικα ειναι οι καλυτερες αυτες οι στιγμες γιατι; Γιατι μεσα στο δεδομενο αφηγηματικο πλαισιο το πραμα βγαινει φαινομενικα εκτος λογικης,  ενω το αληθινα γαμημενα πραγματικο ερχεται μεταμφιεσμενο σε οτι να ναι και μεσα στο εργο μας παρουσιαζεται με τα ιδια εργαλεια της δημιουργιας της πλοκης, ενα εργο μεσα στο εργο ισως πιο σημαντικο και ευρηματικο, αδρο κι αυθορμητο κι απο το ιδιο το εργο.