Την ελληνική λαϊκή μουσική την έμαθα
ουσιαστικά από την δισκοθήκη του πατέρα
μου, μεγάλου λάτρη του Ζαμπέτα πρωτίστως
αλλά και όλων των υπολοίπων "ιερών
τεράτων" της ελληνικής λαϊκής μουσικής
παράδοσης.
Κάποια μέρα λοιπόν, γύρω
στα 15 πρέπει να ήμουν, ψαχουλεύα τα παλιά
βινύλια του μπαμπά και, εκμεταλλευόμενος
και την απουσία των γονιών, άρχισα να
τα βάζω στο πικαπ του σαλονιού. Ζαμπέτα,
Παπαϊωάννου, τα μικρασιατικα του Καλδάρα,
διάφορες ρεμπέτικες συλλογές, Μπιθικώτσης
και άλλοι πολλοί.
Όπου πέφτει το μάτι
μου σε ένα διπλό βινύλιο με τίτλο Το
Χάραμα: Τραγούδια και Ταξιμια του Βασίλη
Τσιτσανη. Τον ήξερα τον Τσιτσανη. Δηλαδή
ήξερα ότι ήταν από τους υποτιθέμενους
"μεγάλους" της ελληνικής μουσικής,
πρέπει να είχα δει και κανά ντοκυμαντέρ
της ΕΡΤ, θυμάμαι ότι μας είχε παει και
ο πατέρας καμία Κυριακή σε μια ταβέρνα
με το όνομα Χάραμα κάπου ψηλά στην
Καισαριανη. Αλλά να κάτσω να ακούσω
προσεχτικά, ποτέ.
Βάζω τον πρώτο δίσκο
στο πικαπ και διαβάζω το εσωτερικό του
διπλού δίσκου: ηχογραφημένο στην κουζίνα
της ταβέρνας Το Χάραμα, από μουσικολόγο
της Ουνέσκο που καταγράφει την ελληνική
λαϊκή παράδοση, μετά το πέρας της
κανονικής βραδινης εμφάνισης του
Τσιτσανη στο μαγαζί. Μπουζούκι, κιθάρα,
μπαγλαμάς. Αυτά.
Η κούραση εμφανής
στην, ούτως η άλλος, μη κλασική φωνή του
Τσιτσανη, τραγούδια πασίγνωστα, τραγούδια
πιο άγνωστα, αυτοσχεδιασμοί και
ταξιμια.
Περιέχει την αγαπημένη μου
εκτέλεση του, κατ´εμε, πραγματικού
Εθνικού Ύμνου αυτής της χώρας (Συννεφιασμενη
Κυριακή), και παραμένει ένας από τους
πιο μαγευτικους δίσκους που έχω ακούσει
ποτέ.
Μάλιστα, κάθε φορά που ξένο
συγκρότημα μας ζητάει κάποιον δίσκο
ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, τους
συστήνω πάντα αυτόν. Το cd δηλαδή, γιατί
το βινύλιο από ότι έχω δει κοστίζει
πλέον άνω των 100€. Και δεν πρόκειται να
το πουλησω ποτε.
Φίλιππος
Αrte Fiasco
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου